Miotacz ognia TPO-50

TPO-50

Miotacz ognia TPO-50 – radziecka broń służącą do walki na bliską odległość i przeznaczona do rażenia strumieniem ognia czołgów i siły żywej nieprzyjaciela. Znajdował się także na wyposażeniu ludowego Wojska Polskiego.

Charakterystyka

Miotacz ognia TPO-50 był ciężkim[1] miotaczem tłokowym o zapłonie mechanicznym lub elektrycznym[2]. Składał się z trzech wymiennych luf i podstawy. Miotanie można było wykonać z podstawy miotacza lub z poszczególnych luf, wcześniej okopanych i umocowanych. Miotacze TPO-50 pozostawały na wyposażeniu Wojska Polskiego od końca lat 50. XX w., kiedy to zastąpiły miotacze FOG-2[3], do 1964, czyli do czasu przeformowania 2 batalionu miotaczy ognia i zadymiania w batalion zabiegów specjalnych i rozpoznania skażeń[4].

Dane taktyczno-techniczne[5]
  • maksymalna odległość strzelania – 180 do 200 metrów.
  • pojemność lufy – 63 dm³
  • masa miotacza (z podstawą) – 164,4 kg.

Przypisy

  1. ↑ Nowak 2001 ↓, s. 115.
  2. ↑ Nowak 2001 ↓, s. 63.
  3. ↑ Nowak 2001 ↓, s. 78.
  4. ↑ Nowak 2001 ↓, s. 117.
  5. ↑ Nowak 2001 ↓, s. 116.

Bibliografia

  • Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.