Mikroalbuminuria

 Ten artykuł od 2010-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Mikroalbuminuria – objaw chorobowy polegający na wydalaniu z moczem niewielkich ilości białka, jako diagnostyczne przyjęto wartości wydalania 30–300 mg/d lub 20–200 mg/l albumin. Wydalanie wraz z moczem niewielkich ilości albumin ma znaczenie diagnostyczne i prognostyczne.

Obecnie jest terminem przestarzałym. Oznaczenie stężenia albuminy w jednorazowo pobranej próbce moczu pozostaje badaniem przesiewowym (za wynik dodatni przyjmuje się stężenie albumin w moczu > 20 mg/l). Badaniem diagnostycznym jest badanie szybkości wydalania albuminy (AER, albumin excretion rate) na podstawie oznaczenia stężenia albuminy w próbce moczu ze zbiórki 24-godzinnej lub nocnej. Parametr AER można również ocenić za pomocą wskaźnika albumina/kreatynina wyliczanego na podstawie wyników oznaczeń w jednorazowo pobranej próbce moczu. Zależnie od wielkości AER posługujemy się terminologią[1]:

Kategoria Przygodna próbka moczu [μg/mg kreatyniny] — badanie przesiewowe Wydalanie albuminy [μg/min] — zbiórka moczu, badanie diagnostyczne
Normoalbuminuria < 30 < 20
Albuminuria 30–299 20–200
Jawny białkomocz ≥ 300 > 200

Znaczenie

  • wskaźnik subklinicznego schorzenia układu krążenia
  • wskaźnik dysfunkcji śródbłonka
  • ważny wskaźnik prognostyczny uszkodzenia nerek
  • wzrost mikroalbuminurii podczas pierwszych 48 godzin po przyjęciu do oddziału intensywnej terapii wskazuje na zwiększone ryzyko ostrej niewydolności oddechowej, zespołu niewydolności wielonarządowej i śmiertelności całkowitej.

Do wykrywania mikroalbuminurii stosuje się metody radioimmunologiczne i immunochemiczne. W celu ilościowego oznaczenia stężenia albuminy w moczu stosuje się metodę immunonefelometryczną. Mikroalbuminuria w przebiegu cukrzycy leczona jest między innymi antagonistami ARB (angiotensyny II). Skuteczne są rówienż inne leki np. z grupy ACEI.

Zobacz też

  • białkomocz

Przypisy

  1. ↑ Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę 2011, stanowisko Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Encyklopedia internetowa (Albuminuria):
  • Britannica: topic/microalbuminuria