Marian Heitzman

Data i miejsce urodzenia

20 października 1899
Brody, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

18 listopada 1964
Saint Paul, Minnesota, USA

Delegat Ambasady RP w Samarkandzie

Okres

od 1942

Poprzednik

Następca

Piotr Nowacki

Multimedia w Wikimedia Commons

Marian Heitzman (ur. 20 października 1899 w Brodach^[1], zm. 18 listopada 1964 w Saint Paul) – polski filozof i historyk filozofii w stopniu doktora habilitowanego. Docent na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Znawca filozofii europejskiej doby Renesansu. Adiunkt w Seminarium Filozoficznym UJ. Na uchodźstwie profesor McGill University w Montrealu i University of St. Thomas w Saint Paul w Minnesocie.

Życiorys

Syn Henryka i Kazimiery z Szaynów^[1]. Od 1928 studia w ramach Seminarium Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wykładowca w Wyższym Studium Handlowym w Krakowie^[1]. Przed wyborami do Rady Miasta Krakowa z 1938 został członkiem komitetu Polskiego Bloku Katolickiego^[2]. Po agresji III Rzeszy na Polskę od 5 września 1939 w Wojsku Polskim, po agresji ZSRR na uchodźstwie, w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Kierownik Wydziału Politycznego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Rządzie RP na uchodźstwie. Po układzie Sikorski-Majski attaché w Ambasadzie RP w Kujbyszewie, nadzorował delegatury terenowe ambasady w ZSRR, delegat Ambasady w Samarkandzie (1942)^[3], zbierał materiały dotyczące oficerów zaginionych w 1940, ofiar zbrodni katyńskiej. Autor pierwszego raportu w tym zakresie. Wydalony z ZSRR jako persona non grata w 1942 wraz z częścią personelu ambasady i jej delegatów okręgowych.

Po wojnie i demobilizacji pozostał na uchodźstwie. W latach 1945–1947 uczestniczył jako stypendysta w pracach sekcji filozoficznej Oxford Summer School. Następnie na emigracji w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Profesor McGill University w Montrealu i University of St. Thomas w Saint Paul w Minnesocie. Członek założyciel Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie (1950).

Zmarł w Saint Paul i tam też jest pochowany.

Stanisław Krzystanowic i jego polemika z Baconem Werulamskim, [w:] Reformacja w Polsce R. 5, Kraków 1928
Geneza i rozwój filozofji Franciszka Bacona, Kraków 1929
Jan Locke: Myśli o wychowaniu, przekład i wstęp Marian Heitzman, Warszawa-Lwów 1931., wyd. II Warszawa 2002, ISBN 83-88149-70-9
Studja nad akademją platońską we Florencji, Kraków 1933
L'agostinismo Avicenizzante e il punto di partenza della filosofia di M. Ficino, Firenze 1934
Witołd Rubczyński: (1864-1938), [w:] Przegląd Filozoficzny, Warszawa 1939
Collingwooda teoria poznania historycznego, [w:] Teki Historyczne, z. 4. Londyn 1948

↑ ^a ^b ^c StanisławS. Łoza StanisławS. (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 252 .
↑ Prezydium Polskiego Bloku Katolickiego. „Głos Narodu”, s. 9-10, Nr 314 z 15 listopada 1938.
↑ Paweł Ceranka, Krzysztof Szczepanik (opr.): Urzędy konsularne Rzeczypospolitej Polskiej 1918-1945 : informator archiwalny, Ministerstwo Spraw Zagranicznych/Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych Warszawa 2020

Stanisław Portalski: Zarys Historii Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie, PTNO Londyn 2009
Piotr Biliński: Marian Heitzman - badacz zbrodni katyńskiej, [w:] Arcana 2000 nr 2 (32) s. 32-38, Kraków 2000
Stanisław Ciesielski: Polacy w Kazachstanie w latach 1940-1946. Zesłańcy lat wojny. Wrocław 1996, ISBN 83-901323-5-4
Daniel Boćkowski: Czas nadziei.Obywatele Rzeczypospolitej Polskiej w ZSRR i opieka nad nimi placówek polskich w latach 1940–1943, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk/Neriton Warszawa 1999, ISBN 83-86842-52-0