Mała Dolinka

Mała Dolinka – jedna z dwóch górnych odnóg (zachodnia) Doliny Strążyskiej położonych ponad wodospadem Siklawica[1]. Od wschodniej strony opadają do niej zbocza Styrżnika, od zachodu Małego Bacucha i Wielkiego Bacucha, od południa cały horyzont przesłaniają potężne ściany Giewontu. Do górnych odnóg Małej Dolinki uchodzą 3 wielkie żleby: Żleb Szczerby, Żleb Kirkora i Warzecha[2]. Oprócz tych dobrze znanych żlebów wpadają do Małej Dolinki jeszcze dwa mniejsze i mniej znane żleby: Styrżnikowy Żleb ze Styrżnika i Cisowy Żleb z Grzybowca[3].

W dolince, u podnóża Żlebu Kirkora, znajduje się jaskinia Szczelina w Żlebie Kirkora[4].

Mała Dolinka dawniej była dość często zwiedzana, prowadził nią bowiem znakowany szlak turystyczny przez żleb Warzecha i przełęcz Bacug na Giewont. Z rzadka bywali w niej taternicy zdobywający północne ściany masywu Giewontu. Obecnie jest niedostępna ani dla turystów, ani taterników, mimo to jest w niej corocznie spore wysypisko śmieci. To efekt masowego ruchu turystycznego na Giewont, śmieci porzucone przez turystów ścianami i Żlebem Szczerby (czasami również drogą powietrzną unoszone przez wiatr) opadają do Małej Dolinki[3].

Według Władysława Cywińskiego do Małej Dolinki dochodzimy z Polany Strążyskiej. Drogą bez trudności dojście pod ścianę Giewontu zajmuje 30 min. Próg z wodospadem Siklawica omijamy krótkimi zakosami z lewej strony. Dalej łagodnie wznoszącą się ścieżką do górnej granicy lasu. Piargami jeszcze około 200 m pod północną ścianę Giewontu. Zimą ze względu na lawiny spadające z północnej ściany dolinka jest bardzo niebezpieczna[3].

Z rzadkich roślin występuje w Małej Dolince rogownica szerokolistna – gatunek w Polsce występujący tylko w Tatrach i to na nielicznych stanowiskach[5].

Przypisy

  1. ↑ ZofiaZ. Radwańska-Paryska ZofiaZ., Witold HenrykW.H. Paryski Witold HenrykW.H., Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1 .
  2. ↑ Tatry Zachodnie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1: 25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, październik 2009, ISBN 83-87873-36-5 .
  3. ↑ a b c WładysławW. Cywiński WładysławW., Tatry. Giewont, Poronin: Wyd. Górskie, 1994, ISBN 83-7104-002-3 .
  4. ↑ Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2017-04-20] .
  5. ↑ ZbigniewZ. Mirek ZbigniewZ., HalinaH. Piękoś-Mirek HalinaH., Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6 .