Konkordat wschowski 1737
Konkordat wschowski 1737 – traktat zawarty ze Stolicą Apostolską we Wschowie w 1737 roku, dotyczący polskich opactw.
Rokowania zwieńczone podpisaniem konkordatu, prowadził nuncjusz Camillo Paolucci[1].
Mocą tego porozumienia Stolica Apostolska przyznała królom Polski prawo mianowania 13 opatów komendatoryjnych dla następujących klasztorów:
- benedyktyńskich w Tyńcu, Lubiniu, Płocku,
- cysterskich w Wąchocku, Mogile, Sulejowie, Wągrowcu, Jędrzejowie, Paradyżu,
- kanoników regularnych w Czerwińsku i Trzemesznie,
- norbertanów w Hebdowie,
- bożogrobców w Miechowie.
Opaci komendatoryjni mieli pobierać przeważnie dwie trzecie dochodów, opaci klasztorni, których wybierali sami zakonnicy, pozostałą część.
Zobacz też kategorię: Sygnatariusze konkordatu wschowskiego 1737.
Przypisy
- ↑ Historia Kościoła w Polsce, t. 1, cz. 2, Poznań-Warszawa 1974, s. 430. Vetera monumenta Poloniae et Lithuaniae gentiumque finitimarum historiam illustrantia maximam partem nondum edita ex tabulariis Vaticanis, deprompta collecta ac serie chronologica disposita. T. 4, Ab Innocentio PP. XII usque ad Pium PP. VI 1697 - 1775. P. 1, wydał Augustyn Theiner, Rzym 1864, s. 123 - 127.
Bibliografia
- Historia Kościoła w Polsce, t. 1, cz. 2, Poznań-Warszawa 1974, s. 430 - 431.
