Kościół św. Józefa Oblubieńca w Nisku

Kościół świętego Józefa Oblubieńca

A-507 z dnia 22.04.1991[1]
kościół parafialny
Widok od frontu
Państwo	Polska
Miejscowość	Nisko ul. Adama Mickiewicza
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Józefa Oblubieńca
Wezwanie	św. Józefa Oblubieńca
Wspomnienie liturgiczne	19 marca
Historia Data rozpoczęcia budowy 1892 Data zakończenia budowy 1896 Data poświęcenia 1901 Data zniszczenia • przez 1914 działania wojenne Data odbudowy 1919-1922
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 1
Położenie na mapie Niska Kościół świętego Józefa Oblubieńca
Położenie na mapie Polski Kościół świętego Józefa Oblubieńca
Położenie na mapie województwa podkarpackiego Kościół świętego Józefa Oblubieńca
Położenie na mapie powiatu niżańskiego Kościół świętego Józefa Oblubieńca
Położenie na mapie gminy Nisko Kościół świętego Józefa Oblubieńca
50°31′05,7″N 22°08′31,7″E/50,518250 22,142139
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół świętego Józefa Oblubieńca – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Nisko diecezji sandomierskiej.

Budowa świątyni została rozpoczęta w 1892 roku i zakończona w 1896 roku. W dniu 16 października 1896 roku świątynia została oddana do użytku wiernych. W dniu 10 czerwca 1901 roku biskup Karol Fischer uroczyście poświęcił świątynię. Była ona jednak nadal kościołem filialnym parafii w Racławicach, jednakże Kuria Biskupia w Przemyślu wydało pismo z dnia 8 marca 1907 roku upoważniające księdza ekspozyta w Nisku do wykonywania wszystkich czynności parafialnych dla mieszkańców Niska. Po wybuchu I wojny światowej w dniu 18 września 1914 roku podczas ostrzeliwania Niska świątynia spłonęła. Odbudowa została rozpoczęta w 1919 roku i zakończona została w 1922 roku według projektu inżyniera Majerskiego z Przemyśla. Wczesną wiosną 1923 roku świątynia została ponownie uroczyście poświęcona. W dniu 27 września 1927 roku dekretem wydanym przez biskupa Anatola Nowaka świątynia została mianowana samodzielnym kościołem parafialnym. Podczas II wojny światowej kościół utracił cztery dzwony zarekwirowane przez Niemców na cele wojenne. Nowe dzwony zostały zamontowane w 1950 roku. Ołtarze boczne powstały w 1953 roku. W latach 1974-78 świątynia została wyremontowana. Zostały odnowione malowidła sufitu, dach został pokryty blachą cynkową, natomiast ściany otrzymały nowe tynki^[2].

Przypisy