Klinoptylolit : Właściwości, Występowanie, Zastosowanie, Zobacz też Wikipedia, wolna encyklopedia

Klinoptylolit

Właściwości chemiczne i fizyczne

Inne nazwy

Klinoptilolit

Skład chemiczny

uwodniony glinokrzemian sodu, potasu i wapnia
((Na,K,Ca)[(Al, Si)Si₈O₁₈] x 7H₂O)

Twardość w skali Mohsa

3,5–4

Przełam

nierówny

Łupliwość

doskonała

Układ krystalograficzny

jednoskośny

Gęstość minerału

2,2 g/cm³

Właściwości optyczne

Barwa

biała, szara, czerwonawa, czasami bezbarwny

Rysa

biała

Połysk

szklisty

Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2014-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Klinoptylolit (klinoptilolit) – minerał z gromady krzemianów, zaliczany do grupy zeolitów. Odmiana heulandytu. Należy do grupy minerałów rzadkich.

Nazwa pochodzi od gr. klinos = ukośny (nachylony); ptylon = pióro; lithos = kamień (skała).

Właściwości

Występuje w formie skupień ziarnistych, ziemistych, łuskowych, włóknistych. Zazwyczaj wykształca drobne kryształy o pokroju tabliczkowym i płytkowym. Jest kruchy i przezroczysty.

Występowanie

Tworzy się w wyniku działalności utworów hydrotermalnych i na skutek przeobrażenia szkliwa, tufów, i pyłów wulkanicznych. Niekiedy można go znaleźć w skałach osadowych – jest składnikiem bentonitów, niektórych iłowców. Współwystępuje z montmorillonitem.

Miejsca występowania: Węgry, Iran, USA, Australia, Nowa Zelandia, Polska.

W Polsce występuje na fliszu karpackim w okolicach Rzeszowa.

Zastosowanie

Wykorzystywany w procesach odnowy wody^[1].
Bywa używany jako nawóz i dodatek do pasz.

Zobacz też

heulandyt

Przypisy

↑ Apolinary LeszekA.L. Kowal Apolinary LeszekA.L. (red.), Odnowa wody. Podstawy teoretyczne procesów, wyd. 2 popr., Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 1997, ISBN 83-7085-236-X .