Juliusz Kozolubski
 podpułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia | 3 czerwca 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 14 listopada 1964 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Odznaczenia | |
     | |
Juliusz Marcin Kozolubski[a] (ur. 3 czerwca 1897 w Wiener Neustadt, zm. 14 listopada 1964 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Polskich Sił Zbrojnych i inspektor Policji Państwowej oraz historyk wojskowości.
Życiorys
Urodził się 3 czerwca 1897 w Wiener Neustadt[2][3], w rodzinie Marcina, wachmistrza, instruktora jazdy konnej w Terezjańskiej Akademii Wojskowej i Franciszki z Jasińskich[4]. W 1907 rozpoczął naukę w c. k. Wyższym Gimnazjum w Drohobyczu. 17 stycznia 1916 zdał egzamin dojrzałości, przyśpieszony, dla uczniów pełniących służbę wojskową[5].
W latach 1919–1920 ukończył kurs w École spéciale militaire de Saint-Cyr we Francji[6]. 14 listopada został odkomenderowany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu normalnego 1921/23[7]. Był „jednym z najzdolniejszych” wśród słuchaczy kursu, „cieszącym się ogólną sympatią i powszechnym uznaniem”[8]. Był powszechnie nazywany „omnibusem”[9]. Z dniem 1 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Wojskowego Instytutu Geograficznego[10], a później do Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie[11][12]. 31 marca 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 226. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. W październiku 1925 został przydzielony do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego[14][15][16][17]. W listopadzie 1928 został przeniesiony do 83 Pułku Piechoty w Kobryniu[18]. W grudniu 1929 został przeniesiony do Oddziału III Sztabu Głównego na stanowisko referenta[19][20][21]. W 1933 ukończył studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie[22]. Z dniem 1 kwietnia 1934 został przeniesiony do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego (8 listopada tego roku przemianowany na Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy) na stanowisko szefa Wydziału Prasowego[23]. Z dniem 1 maja 1935 został przydzielony do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na sześciomiesięczną praktykę[24]. 12 lipca 1935 uczestniczył w odprawie komendantów wojewódzkich Policji Państwowej, jako oficer do szczególnych zleceń Komendy Głównej PP. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty[25]. 23 stycznia został wyznaczony na stanowisko pełniącego obowiązki szefa sztabu Komendy Głównej PP, a 1 kwietnia 1936 zatwierdzony na tym stanowisku i mianowany inspektorem PP. W tym samym czasie został przeniesiony do rezerwy Wojska Polskiego[26].
Zmarł 14 listopada 1964 w Londynie[3].
Życie prywatne
26 października 1920 ożenił się ze Stanisławą Smoleń[22]. Miał dwoje dzieci[27].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[28]
- Medal Niepodległości (27 czerwca 1938)[4]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[29][28]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[22]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[22]
Publikacje
- Dywizja ułanów w osłonie (29 XI 1830 – 9 II 1831). „Bellona”. XXV, s. 56–75, 187–210, 1927. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy.
- Propaganda wojenna w świetle doświadczeń wojny światowej. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1928.
- Piechota w obronie Warszawy (6–7.IX.1831). Warszawa: 1932.
- Przełom pod Caporetto. Warszawa: 1933.
- Dwudziestolecie Policji Państwowej w Polsce. „Przegląd Policyjny”. 6 (18), s. 402–426, listopad 1938. Warszawa.
Uwagi
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 62.
- ↑ Sprawozdanie 1916 ↓, s. 50.
- ↑ a b Litwiński 2007 ↓, s. 127.
- ↑ a b Nadanie medalu nie zostało ogłoszone w Monitorze Polskim. Odznaczenie wysłano 20 czerwca 1939. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-04-05].
- ↑ Sprawozdanie 1916 ↓, s. 6, 50, 60.
- ↑ Encyklopedia Wojskowa 1934 ↓, s. 568.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 134, 426, 1500.
- ↑ Romeyko 1983 ↓, s. 125, 182.
- ↑ Romeyko 1983 ↓, s. 163.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 585.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 35, 130, 367.
- ↑ Romeyko 1983 ↓, s. 182.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 174.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 110 z 23 października 1925 roku, s. 590.
- ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 15.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 134, 204.
- ↑ Herbst 1970 ↓, s. 42, błędnie 15 października 1926.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 336.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 381.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 49, 422.
- ↑ Romeyko 1983 ↓, s. 359.
- ↑ a b c d Łoza 1938 ↓, s. 379.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 155.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 57.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 341.
- ↑ Litwiński 2007 ↓, s. 128–129.
- ↑ Herbst 1970 ↓, s. 42.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 49.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
- Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum imienia Franciszka Józefa w Drohobyczu za lata szkolne 1914/15 i 1915/16. Drohobycz: Nakładem Funduszu Naukowego, 1916.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. IV: Karabin – Lehmann. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1934.
- Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938.
- Stanisław Herbst: Kozolubski Juliusz Marcin (1897–1964). W: Polski Słownik Biograficzny. T. XV. Warszawa: Polska Akademia Nauk, 1970.
- Marian Romeyko: Przed i po maju. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1983. ISBN 83-11-06884-4.
- Robert Litwiński. Sprawozdanie szefa sztabu Komendy Głównej Policji Państwowej inspektora Juliusza Kozolubskiego z listopada 1939. „Res Historica”. 25, 2007. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. ISBN 978-83-227-2812-3.
