Jon wodorotlenkowy

Jon wodorotlenkowy
Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
addyt.

hydrydooksygenian(1−)

Inne nazwy i oznaczenia
anion wodorotlenkowy, jon (anion) wodorotlenowy, jon (anion) hydroksylowy (niezalecane)[1]
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

OH

Masa molowa

17,08 g/mol

Identyfikacja
Numer CAS

14280-30-9

PubChem

961

DrugBank

DB14522 DB14522, DB14522

SMILES
[OH-]
InChI
InChI=1S/H2O/h1H2/p-1
InChIKey
XLYOFNOQVPJJNP-UHFFFAOYSA-M
Multimedia w Wikimedia Commons

Jon wodorotlenkowy[1][2][3] (wodorotlenowy[4][5][6]), OH
– jednowartościowy anion (jon jednoujemny) zbudowany z dwóch atomów, tlenu i wodoru. Jon wodorotlenkowy wraz z jonem hydroniowym (oksoniowym) stanowi produkt autodysocjacji wody:

2H
2
O H
3
O+
+ OH

Związki nieorganiczne oraz niektóre związki organiczne (np. czwartorzędowe wodorotlenki amoniowe) zawierające grupę hydroksylową nazywane są wodorotlenkami. Stopień dysocjacji jonów wodorotlenkowych w wodnych roztworach wodorotlenków decyduje o zasadowości danego związku; związki, które łatwo oddysocjowują jony hydroksylowe noszą nazwę zasad, a ich roztwory wodne to ługi. Do często spotykanych wodorotlenków należą:

Jon wodorotlenkowy może też pełnić rolę ligandu w wielu związkach kompleksowych, np. [Al(OH)
4
]
, [Al(OH)
6
]
, [Au(OH)
4
]
oraz [Zn(OH)
4
]
. W takich związkach anion wodorotlenkowy jest donorem wolnej pary elektronowej (zasadą Lewisa) i nosi nazwę hydrokso[7] (np. tetrahydroksoglinian potasu).

Grupa hydroksylowa (OH) występująca m.in. w alkoholach i kwasach jest związana kowalencyjnie i nie ulega dysocjacji z wytworzeniem jonu wodorotlenkowego – w związkach tych oddysocjowywać może jedynie jon wodorowy (H+
).

Przypisy

  1. a b Nomenklatura chemii nieorganicznej. Zalecenia 1990, Polskie Towarzystwo Chemiczne, Komisja Nomenklatury Chemii Nieorganicznej, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 1998 (Wiadomości Chemiczne. Biblioteka), s. 73, 140, ISBN 83-229-1873-9 .
  2. AdamA. Bielański AdamA., Podstawy chemii nieorganicznej, wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 341–342, ISBN 83-01-13654-5 .
  3. J.D.J.D. Lee J.D.J.D., Zwięzła chemia nieorganiczna, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997, s. 114, ISBN 83-01-12352-4 .
  4. Nomenklatura chemii nieorganicznej. Zalecenia 1990, Polskie Towarzystwo Chemiczne, Komisja Nomenklatury Chemii Nieorganicznej, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 1998 (Wiadomości Chemiczne. Biblioteka), s. 153, ISBN 83-229-1873-9 .
  5. jony, [w:] Mały słownik chemiczny, JerzyJ. Chodkowski (red.), wyd. 5, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976, s. 240 .
  6. wodorotlenki, [w:] Encyklopedia techniki. Chemia, WładysławW. Gajewski (red.), Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1965, s. 788, OCLC 33835352 .
  7. AdamA. Bielański AdamA., Podstawy chemii nieorganicznej, wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 458, ISBN 83-01-13654-5 .
Encyklopedia internetowa (rodzaj indywiduum chemicznego):
  • Britannica: science/hydroxide-ion
  • Universalis: hydroxydes
  • NE.se: hydroxider