Johannes Schmidt

Johannes Schmidt (ur. 29 lipca 1843 w Prenzlau, zm. 4 lipca 1901 w Berlinie) – niemiecki językoznawca, uczeń Augusta Schleichera. Twórca lingwistycznej teorii falowej.

Urodził się w Prenzlau, w prowincji Brandenburgii. Studiował językoznawstwo historyczne pod kierunkiem Augusta Schleichera. Specjalizował się w językach indoeuropejskich, zwłaszcza słowiańskich. Otrzymał tytuł doktora w 1865 roku, a w 1866 pracował jako nauczyciel gimnazjum w Berlinie.

W 1868 roku został zaproszony przez Uniwersytet w Bonn do zajęcia stanowiska profesora języków germańskich i słowiańskich. W Bonn napisał pracę Die Verwandtschaftsverhältnisse der indogermanischen Sprachen (Weimar, H. Böhlau), w której przedstawił swoją teorię falową, przeciwstawioną teorii drzewa genealogicznego. Od 1873 roku do 1876 był profesorem na uniwersytecie w Grazu w Austrii. W 1876 roku powrócił do Berlina, gdzie pracował jako profesor na Uniwersytecie Humboldtów. Zmarł w Berlinie w wieku 58 lat.

Wprowadził do językoznawstwa pojęcie izoglosy i izoleksy^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Zur Geschichte des indogermanischen Vocalismus. Erste Abteilung. Weimar, H. Böhlau (1871)
• Die Verwandtschaftsverhältnisse der indogermanischen Sprachen. Weimar, H. Böhlau (1872)
• Zur Geschichte des indogermanischen Vocalismus. Zweite Abteilung. Weimar, H. Böhlau (1875)
• Die Pluralbildungen der indogermanischen Neutra. Weimar, H. Böhlau (1889)
• Kritik der Sonantentheorie. Eine sprachwissenschaftliche Untersuchung. Weimar, H. Böhlau (1895)

Linki zewnętrzne

• Johannes Schmidt, Schiller und Rousseau w bibliotece Polona