Jezioro Starachowickie

Jezioro Starachowickie
Ilustracja
Państwo

 Polska

Rzeka

Kamienna

Data budowy

do 1920

Powierzchnia

0,52 km²

Funkcja

rekreacyjna

Położenie na mapie Starachowic
Mapa konturowa Starachowic, po lewej nieco u góry znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Starachowickie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po prawej na dole znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Starachowickie”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, u góry nieco na prawo znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Starachowickie”
Położenie na mapie powiatu starachowickiego
Mapa konturowa powiatu starachowickiego, blisko centrum na lewo znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Jezioro Starachowickie”
Ziemia51°03′03″N 21°03′00″E/51,050833 21,050000

Jezioro Starachowickie[1] (Zalew Pasternik)[2] – sztuczny zbiornik wodny znajdujący się na 98,4 km rzeki Kamiennej, w zachodniej części miasta Starachowice, w bezpośrednim sąsiedztwie dworców PKP i PKS. Został wybudowany w 1920 r., ma powierzchnię 52,3 ha, lustro wody zajmuje około 42 ha. Podzielony jest groblą na dwie części: rekreacyjną i ujęciową. W roku 1996 zakończono eksploatację zbiornika jako rezerwuaru wód przemysłowych, ograniczona została jego funkcja retencyjna.

Ze względu na bogatą szatę roślinną oraz liczne gatunki ptactwa wodnego Rada Miejska w Starachowicach uchwałą z dnia 24 października 2005 roku ustanowiła na części zbiornika o powierzchni 12,6 ha użytek ekologiczny podlegający ochronie prawnej.

Wody rzeki Kamiennej, jak i zbiornika Starachowice nie mieszczą się w żadnej z trzech klas czystości wód powierzchniowych.

Bibliografia

  • Mieczysław Adamczyk, Stefan Pastuszka: Starachowice. Zarys dziejów. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1984. ISBN 83-205-3548-4.

Przypisy

  1. ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 323, ISBN 83-239-9607-5 .
  2. ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – nazwy obiektów fizjograficznych – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 1 stycznia 2024
  • p
  • d
  • e
Sztuczne zbiorniki wodne w województwie świętokrzyskim