Jan VII de Bourbon-Vendôme

Jan VII de Bourbon-Vendôme (zm. 6 stycznia 1477) – francuski szlachcic, syn Ludwika I, hrabiego Vendôme, i jego żony - Joanny de Laval.

Był dworzaninem króla Karola VII i razem z Janem de Dunois walczył z Anglikami w Normandii i Gujennie. Po śmierci Karola VII służył Ludwikowi XI i walczył w bitwie pod Montlhéry, ale ten król nie darzył go sympatią. Jan przeniósł się z dworu do zamku w Lavardin i dokończył jego budowę. Rozbudował również Vendôme: w 1452 odnowił kaplicę Świętego Jacka, zbudował bramę Świętego Jerzego i umocnił fosę, w 1474 ufundował kościół Marii Magdaleny.

W 1454 poślubił Izabelę (Isabelle) de Beauvau, córkę Ludwika de Beauvau, seneszala Andegawenii, i Małgorzaty (Marguerite) de Chambley. Para miała ośmioro dzieci:

Franciszka, hrabiego Vendôme (1470–1495),
Ludwika, księcia de la Roche sur Yon i Montpensier, z racji małżeństwa z Ludwiką de Burbon-Montpensier,
Joannę, żonę Ludwika de Joyeuse,
Katarzynę, żonę Gilberta de Chabannes, seneszala Limousin,
Joannę, trzecią żonę Jana II, księcia de Burbon, potem Jana III de la Tour, hrabiego Owernii,
Charlottę, żonę Engilberta de Clèves, hrabiego Nevers,
Renatę, przełożoną Fontevraud,
Izabelę, przełożoną la Trinité de Caen.

Jan miał również 2 dzieci nieślubnych: