Jan Błasiński
 | |
 pułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia | 3 grudnia 1913 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 28 listopada 2011 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Jan Błasiński herbu Błosina (ur. 3 grudnia 1913, zm. 28 listopada 2011 w Warszawie) – pułkownik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Absolwent Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 15 października 1936 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[1][2]. W marcu 1939 pełnił służbę w 25 pułku ułanów w Prużanie na stanowisku dowódcy plutonu w 2. szwadronie[3].
Ranny w kampanii wrześniowej 1939. Podczas walki z Niemcami dostał się do Oflagu II C Woldenberg, gdzie razem z byłym dowódcą 25 pułku Ułanów Wielkopolskich płk. Witoldem Morawskim brał udział w konspiracji obozowej. W 1948 roku został odznaczony przez generała Władysława Andersa Orderem Virtuti Militari. Nie wstąpił już do wojska, ponieważ uważał, że jest to wojsko okupacyjne na usługach sowieckich. Był czynny w Duszpasterstwie Weteranów Kawalerii i Artylerii Konnej, które powstało w Warszawie w 1969 roku. W 1991 roku Ministerstwo Obrony Narodowej zwróciło się do Duszpasterstwa z prośbą, aby tradycja wojska II Rzeczypospolitej została przekazana obecnym Siłom Zbrojnym. Jan Błasiński był ponadto zaangażowany w działalność „Solidarności”, zakładał jej struktury w powiecie buskim, był represjonowany i internowany. Całe życie walczył o przywrócenie ciągłości konstytucyjnej z II Rzecząpospolitą i rozliczenie zbrodni komunizmu.
Był prezesem Stowarzyszenia Kombatantów – Duszpasterstwa Weteranów Kawalerii i Artylerii Konnej w Warszawie. Autor książek o tematyce wojskowej, m.in. Z dziejów kawalerii II Rzeczypospolitej, 25. Pułk Ułanów Wielkopolskich. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera FII-9-4)[4].
Życie prywatne
Jego kuzyn, ppłk Karol Błasiński (ps. „Reflektor”, „Rymarz”) walczył w powstaniu warszawskim; zginął najprawdopodobniej 6 sierpnia. Brat, Henryk Błasiński był profesorem na Politechnice Łódzkiej. Mąż Ireny z Kowalskich Błasińskiej, sanitariuszki z powstania warszawskiego, ps. „Rena” i ojciec dwóch córek – Barbary (1946) i Haliny (1950)
Ordery i odznaczenia
Przypisy
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 55.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 151.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 708.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
Bibliografia
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
Linki zewnętrzne
- Notka wspomnieniowa w ND
- Biogram
