Józef Kalicki
 | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 22 lutego 1876 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 11 sierpnia 1934 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1895–1927 |
| Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
| Jednostki | 14 Dywizja Piechoty |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
         | |
Józef Stanisław Andrzej Kalicki (ur. 22 lutego 1876 w Wiedniu, zm. 11 sierpnia 1934 w Rawiczu) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 22 lutego 1876 w Wiedniu, w rodzinie Stanisława i Magdaleny z domu Versl[1]. Ukończył pięć klas w Gimnazjum św. Anny w Krakowie, a w latach 1891–1895 uczył się w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie[2].
16 sierpnia 1895 roku został mianowany kadetem-zastępcą oficera ze starszeństwem z 1 września 1895 i został wcielony do 36 czeskiego pułku piechoty w Libercu[3][4]. Mianowany nadporucznikiem (niem. oberleutnant) ze starszeństwem z 1 listopada 1900[5]. W latach 1905–1907 studiował w Szkole Wojennej w Wiedniu[4]. Po ich ukończeniu w 1907 wrócił do 36 pp[6]. Następnie służył w Bośni, gdzie został odznaczony Medalem Zasługi Wojskowej. W latach 1910–1914, po awansie na stopień kapitana i uzyskaniu tytułu oficera Sztabu Generalnego, pełnił służbę w Biurze Kartografii c. i k. Sztabu Generalnego. Podczas I wojny światowej walczył w latach 1914–1915 na froncie rosyjskim, pełniąc funkcje w sztabie dywizji i armii. Od 1915 do 1917 brał udział w działaniach na froncie włoskim, dowodząc w lutym 1917 grupą bojową. Wojnę zakończył w randze podpułkownika.
21 sierpnia 1919 roku został przydzielony (do czasu reaktywacji) do Departamentu Gospodarczego Ministerstwa Spraw Wojskowych[7]. 3 września 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika[8][9]. Do kwietnia 1920 był wykładowcą na I Kursie intendenckim w Warszawie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej od kwietnia 1920 pełnił służbę w Ścisłym Sztabie Naczelnego Wodza, a następnie objął funkcję szefa Centralnej Stacji Rozdzielczej 2 i 3 Armii. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 w korpusie oficerów piechoty. Później został kwatermistrzem Frontu Środkowego i 2 Armii, którymi dowodził generał porucznik Edward Śmigły-Rydz. Po zawieszeniu broni od listopada 1920 kierował pracami demobilizacyjnymi w 2 Armii.
21 stycznia 1921 został skierowany w charakterze wykładowcy do Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Po jej przemianowaniu na Wyższą Szkołę Wojenną objął stanowisko zastępcy komendanta i dyrektora nauk (obok płk Ludwika Faury'ego). 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty.
1 grudnia 1924 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go do stopnia generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 7. lokatą w korpusie generałów[10].
Z dniem 3 grudnia tego roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Poznaniu[11]. Termin przeniesienia ze stanowiska zastępcy komendanta Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 14 DP został przesunięty na dzień 20 lutego 1925 roku[12]. 5 marca wyjechał z Warszawy do Poznania[13]. Po zmianach kadrowych w WP, będących konsekwencją przewrotu majowego, 31 maja 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[14].
Mieszkał w Poznaniu do lutego 1928 roku, kiedy to przeprowadził się do Rawicza. Zaangażował się w życie miasta i parafii katolickiej, był członkiem wielu stowarzyszeń. Po utworzeniu w 1933 lokalnego oddziału Akcji Katolickiej został jego przewodniczącym[15]. Był również prezesem miejscowego Koła Przyjaciół Harcerstwa oraz radnym miejskim. Przewodniczył także Komitetowi Ratowania Bazyliki Wileńskiej po powodzi w 1933.
Zmarł 11 sierpnia 1934 roku w Rawiczu. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu parafialnym (sektor 9A, rząd 1, grób 3)[16].
Gen. Kalicki był żonaty z Maria Kynclową (ur. 6 października 1891 w Radowcach), z którą miał pięcioro dzieci: Marię (ur. 9 stycznia 1918 w Bolzano), Zofię (ur. 5 stycznia 1920 w Krakowie), Jana (ur. 5 kwietnia 1922 w Warszawie), Teresę (ur. 28 stycznia 1924 w Warszawie) i Stanisława Kostkę (ur. 24 listopada 1925 w Poznaniu)[17][18].
W 2011 jedna z ulic Rawicza otrzymała nazwę: „Generała Józefa Kalickiego”[19].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych dwukrotnie – 14 kwietnia 1922[20]
- Złoty Krzyż Zasługi – 29 kwietnia 1925 „za zasługi na polu wyszkolenia wojskowego”[21][22]
- Krzyż Oficerski Legii Honorowej – 28 września 1925[23]
- turecki Medal Wojenny – 30 kwietnia 1925[24]
- turecki Medal Wojenny (w czasie służby w c. i k. Armii)[25]
- pruski Krzyż Żelazny 2 klasy (w czasie służby w c. i k. Armii)[25]
- austro-węgierskie:
- Krzyż Rycerski Orderu Leopolda z dekoracją wojenną i mieczami[25]
- Order Korony Żelaznej 3. klasy z dekoracją wojenną i mieczami[25]
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami[25]
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[25]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[25]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce[25]
Przypisy
- ↑ Kolekcja ↓, s. 5, 9.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 5.
- ↑ Schematismus 1896 ↓, s. 259, 395.
- ↑ a b Encyklopedia Wojskowa 1933 ↓, s. 746.
- ↑ Schematismus 1908 ↓, s. 279.
- ↑ Schematismus 1908 ↓, s. 504.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 89 z 20 września 1919 roku, s. 2139.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 90 z 25 września 1919 roku, s. 2172.
- ↑ Encyklopedia Wojskowa 1933 ↓, s. 746 tu podano, że został przyjęty 18 sierpnia 1919 roku.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 730.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 132 z 20 grudnia 1924 roku, s. 747.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 14 lutego 1925 roku, s. 76.
- ↑ Odjazd gen. Kalickiego. „Polska Zbrojna”. 66, s. 6, 1925-03-07. Warszawa.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 70.
- ↑ Akcja Katolicka
- ↑ Cmentarz Parafialny w Rawiczu - GRÓB 9A/1/3. cmentarnik.net. [dostęp 2023-03-13].
- ↑ Kolekcja ↓, s. 5, 9, 11, 110.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 156.
- ↑ elka.pl - Kalicki zastąpi Berlinga
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 kwietnia 1922 roku, s. 314.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 53 z 14 maja 1925, s. 253.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 120 z 16 listopada 1925, s. 649.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 67 z 24 czerwca 1925, s. 339.
- ↑ a b c d e f g h Kolekcja ↓, s. 17, 34.
Bibliografia
- Józef Andrzej Stanisław Kalicki. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.236 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-19].
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1896. Wiedeń: K. K. Hof und Staatsdruckerei, grudzień 1895. (niem.).
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1908. Wiedeń: K. K. Hof und Staatsdruckerei, grudzień 1907. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. III: Garigliano - Karabeni. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1933.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Andrzej Wojtaszak: Generalicja Wojska Polskiego 1918-1926. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2012. ISBN 978-83-7399-519-2.
Kontrola autorytatywna (osoba):
