Instytuty świeckie

Instytuty świeckie – forma życia konsekrowanego w Kościele katolickim. Członkowie instytutów świeckich łączą w swoim powołaniu dwa aspekty: konsekrację (wypełnianie rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa) oraz świeckość. Starają się przepajać świat duchem Ewangelii z pozycji świata. Zatwierdzone 2 lutego 1947 przez papieża Piusa XII Konstytucją Apostolską Provida Mater Ecclesia.

Pierwszym w historii instytutem świeckim zostało Opus Dei, na podstawie Decretum laudis Primum Institutum z 24 lutego 1947. Dziś Opus Dei nie jest już instytutem świeckim, lecz prałaturą personalną wprowadzoną na II Soborze Watykańskim (zobacz więcej).

W Provida Mater Ecclesia rozróżniono instytuty na prawie papieskim i diecezjalnym. Instytutów na prawie papieskim w 1958 roku było cztery:

• stowarzyszenie św. Pawła,
• stowarzyszenie kapłańskie św. Krzyża i Opus Dei,
• kapłani pracownicy diecezjalni Najśw. Serca Jezusa
• stowarzyszenie Serca Jezusa^[1].

Istnieją instytuty żeńskie, męskie, a także kapłańskie. W 1972 roku dla zacieśnienia współpracy między instytutami została powołana Światowa Konferencja Instytutów Świeckich, skupiająca ok. 200 instytutów świeckich. W Polsce działa ponad 30 instytutów skupionych w Krajowej Konferencji Instytutów Świeckich (KKIŚ). W 2004 roku Międzynarodowy Kongres Instytutów Świeckich odbył się w Częstochowie.

Zobacz też

• zgromadzenie zakonne
• zakony

Przypisy

Bibliografia

• W sercu świata, świeccy konsekrowani, Kraków 1999, ISBN 83-86473-05-3
• A. Vazquez de Prada, "Założyciel Opus Dei", Tom 3.: Bóg i odwaga, Kraków 2006, s. 84.

Linki zewnętrzne

• Strona Krajowej Konferencji Instytutów Świeckich
• Oficjalna strona Światowej Konferencji Instytutów Świeckich
• Provida Mater Ecclesia. kuria.lublin.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-22)].