Henryk Konic

Henryk Konic

Henryk Konic, 1907
Data i miejsce urodzenia	15 stycznia 1860 Warszawa
Data i miejsce śmierci	10 maja 1934 Warszawa
Deputowany do II Dumy Państwowej Imperium Rosyjskiego
Okres	od 20 lutego 1907 do 2 czerwca 1907
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Zobacz teksty Henryka Konica w Wikiźródłach

Henryk Konic (ur. 15 stycznia 1860 w Warszawie, zm. 10 maja^[1] 1934 w Warszawie) – polski adwokat, publicysta, polityk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie żydowskiej, jako syn przemysłowca Samuela (1821-1879) i Karoliny Kronenberg (1826-1913).

W 1881 ukończył studia prawnicze na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Początkowo aplikował przy Sądzie Okręgowym w Warszawie jako kandydat do posad sądowych w wydziale cywilnym i hipotecznym. Następnie został pomocnikiem (ówczesny odpowiednik aplikanta adwokackiego) adwokata Leona Krysińskiego.

Od 1881 współpracował z Gazetą Sądową Warszawską, w 1897 został jej redaktorem naczelnym, funkcję tę pełnił aż do śmierci.

W 1886 został wpisany na listę adwokatów. Był radcą prawnym Kolei Nadwiślańskiej, Banku Handlowego w Warszawie, Zakładów Żyrardowskich i Kasy im. Józefa Mianowskiego.

Był członkiem Związku Postępowo-Demokratycznego, założycielem Polskiej Partii Postępowej. W 1907 zasiadał w Drugiej Dumie jako wiceprezes Koła Polskiego i deputowany z guberni płockiej. Wraz z Franciszkiem Nowodworskim i Janem Steckim opracował projekt nadania autonomii Królestwu Polskiemu. Projekt, wzorowany na autonomii galicyjskiej, przewidywał przywrócenie stanowiska namiestnika, ustanowienie odrębnego, polskiego Sejmu, skarbu i sądownictwa. W skład rosyjskiego rządu miał wejść minister do spraw polskich. Tak daleko idąca propozycja była nie do przyjęcia dla władców Rosji, toteż podpisany przez 46 posłów polskich w dniu 19 kwietnia 1907, a złożony przewodniczącemu Dumy Fiodorowi Gołowinowi 23 kwietnia 1907 projekt nie doczekał się realizacji. 30 kwietnia 1907 deputowany Konic poparł wniosek rządu dotyczący zwiększenia skali poboru do wojska i wygłosił na forum Dumy mowę z której wynikało, że potęga Rosji, w tym potęga wojskowa, leży w dobrze pojętym interesie narodu polskiego.

Po wybuchu I wojny światowej został członkiem powstałego wówczas Centralnego Komitetu Obywatelskiego w Warszawie. Współtworzył także pierwsze polskie sądy obywatelskie i przewodniczył Wydziałowi Sądowemu Komitetu Obywatelskiego Miasta Warszawy, zalążkowi polskiego sądownictwa.

W 1915 został internowany przez Niemców i przebywał w obozach w Szczypiornie, Lubaniu oraz Getyndze. Był członkiem Komisji Sejmowo-Konstytucyjnej Tymczasowej Rady Stanu^[2].

Po odzyskaniu niepodległości wszedł w skład Komisji Kodyfikacyjnej, stanął na czele jej Wydziału Prawa Cywilnego i objął przewodnictwo podkomisji odpowiedzialnej za opracowanie projektu kodeksu zobowiązań. Ponadto był członkiem Głównej Komisji Ziemskiej, prezesem Naczelnej Rady Adwokackiej w latach 1929–1930 i 1931–1932, prezesem Polskiego Prawniczego Komitetu Radiowego. Był prezesem Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie i Stowarzyszenia Polsko-Francuskiego w Warszawie. Był członkiem rady Banku Handlowego i zarządu Towarzystwa Elektryczność.

Od 1919 wykładał prawo rzeczowe, prawo osobowe i prawo małżeńskie na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie był profesorem.

W 1927 utworzył Towarzystwo Popierania Wiedzy Prawniczej, którego zadaniem było przejęcie wydawania Gazety Sądowej Warszawskiej. Zapoczątkował czterotomowy, encyklopedyczny projekt wydawniczy: Encyklopedię podręczną prawa prywatnego, którą w 1939 roku wydała w Warszawie Biblioteka Polska^[3].

Był właścicielem dóbr Ratów.

Był żonaty z Henryką Wolfson (1879-1944), z którą miał dwóch synów: Kazimierza (1900-1904) i Tomasza (1902-1943).

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 66-1-23/24)^[4]

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[5]
• Order Korony Włoch^[6]
• Order Korony (Belgia) III klasy^[6]
• Legia Honorowa IV i V klasy^[6]

Wybrane publikacje

• Rolnictwo i handel za czasów Księztwa Warszawskiego (1807–1815), Warszawa 1881
• Podręcznik dla władz gminnych obejmujący zbiór przepisów i postanowień, obowiązujących władze gminne w Królestwie Polskiem, Warszawa 1883, wraz z Henrykiem Olszewskim
• Kartka z dziejów oświaty w Polsce: władze oświecenia publicznego i oświata elementarna w Księztwie Warszawskim, Kraków 1895
• Dzieje prawa małżeńskiego w Królestwie Polskiem (1818–1836), Warszawa 1903
• Komisya rządząca 1807 r., Warszawa 1904
• Samorząd gminny w Królestwie Polskiem w porównaniu z innemi krajami europejskimi, Warszawa 1906
• Służebności w prawie cywilnem (rzeczowem): dodatek do wykładów uniwersyteckich prof. H. Konica, Warszawa 1927
• Encyklopedia podręczna prawa prywatnego: założona przez Henryka Konica, Warszawa 1939.

Przypisy

Bibliografia

• Zdzisław Krzemiński, Sławni warszawscy adwokaci, Kraków 1999.
• Zdzisław Krzemiński, Historia warszawskiej adwokatury, Warszawa 2005.
• Kazimierz Reychman: Szkice genealogiczne, Serja I. Warszawa: Hoesick F., 1936, s. 105–110.

Linki zewnętrzne

• Krzysztof Pol, Henryk Konic
• Henryk Konic – publikacje w bibliotece Polona