Górnośląski Park Etnograficzny
 Drewniany chlew na terenie skansenu | |||
| Państwo |
| ||
|---|---|---|---|
| Województwo | |||
| Miejscowość | |||
| Adres | ul. Parkowa 25 | ||
| Data założenia | maj 1975 | ||
| Zakres zbiorów | zabytki budownictwa ludowego | ||
| Powierzchnia ekspozycji | 220 tysięcy m² | ||
| Dyrektor | p.o. Paulina Cius-Górska | ||
Położenie na mapie Chorzowa  | |||
Położenie na mapie Polski  | |||
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |||
 50°17′40,1″N 18°58′12,4″E/50,294472 18,970111 | |||
| |||
| Strona internetowa | |||
Muzeum Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie – skansen założony w 1975 roku, znajdujący się na terenie Parku Śląskiego.
Historia
Pierwszy pomysł powstania muzeum etnograficznego pojawił się w 1938 roku. Wybuch wojny uniemożliwił jednak jego realizację. W 1952 roku, podczas Walnego Zjazdu Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego w Katowicach zaproponowano, by na terenie powstającego WPKiW stworzyć skansen. W 1963 roku Krakowskie Biuro Projektowe opracowało jego ostateczną koncepcję, a rok później projekt zatwierdzono i rozpoczęto jego realizację. Zakładał on m.in. uformowanie wzniesienia w celu wiarygodnego przedstawienia podregionu podgórskiego. Oficjalne otwarcie nastąpiło w maju 1975 roku[1].
We wrześniu 2022 roku szefem chorzowskiego skansenu została p.o. dyrektora Paulina Cius-Górska.
Zabytki
Park etnograficzny posiada 78 zabytkowych drewnianych obiektów architektury wiejskiej i małomiasteczkowej. Obszar skansenu wynosi ok. 35,6 ha. Zgromadzone zabytki budownictwa ludowego pochodzą z pięciu podregionów Górnego Śląska (beskidzkiego, podgórskiego, pszczyńsko-rybnickiego, przemysłowego i lublinieckiego) oraz regionu Zagłębia Dąbrowskiego.
Obiektem scalającym poszczególne części ekspozycji jest pochodzący z XVIII w. kościół pw. św. Józefa Robotnika z Nieboczów, podobnie jak spichlerze dworskie, plebański i chłopskie oraz niektóre budynki z Beskidu Śląskiego, większość pozostałych zabytków pochodzi z połowy XIX w.
Muzeum "Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie" znajduje się na szlaku architektury drewnianej woj. śląskiego.
Działalność naukowa
Od 2013 wydaje czasopismo naukowe Rocznik Muzeum „Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie”[2].
Galeria
-
Szopa na siano z Kobióra -
Chałupa i chlewik z Istebnej -
Wnętrze chałupy z Istebnej -
Chałupa z Istebnej (1876 r.) -
Konstrukcja chałupy z Istebnej -
Kapliczka z Istebnej (1910 r.) -
Garbarnia z Koniakowa (1900 r.) -
Chlew z Istebnej I połowa XVIII w. -
Chałupa z Istebnej (1794 r.) -
Wnętrze chałupy z Istebnej -
Wnętrze chałupy z Istebnej -
Wnętrze chałupy z Istebnej -
Wnętrze chałupy z Istebnej -
Chałupa z Istebnej (1794 r.) -
Wnętrze chałupy groniowej z Brennej (1809 r.) -
Wnętrze chałupy groniowej z Brennej (1809 r.) -
Chałupa tkacza z Brennej (1820 r.) -
Wnętrze chałupy tkacza z Brennej (1820 r.) -
Studnia z Łąki (1902 r.) -
Zima w skansenie, styczeń 2009 r. -
Chałupy w Górnośląskim Parku Etnograficznym w Chorzowie.
Zobacz też
 | Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Chorzów: w Skansenie odbył się Jarmark Produktów Tradycyjnych |
Przypisy
Bibliografia
- Sztuka Górnego Śląska od średniowiecza do końca XX wieku, red. Ewa Chojecka, wydawca: Muzeum Śląskie, Katowice 2004, ISBN 83-87455-77-6, s. 450.
- Krajobraz tworzą ludzie, Wydawnictwo WPKiW S.A., Chorzów 2010, ISBN 978-83-62506-00-2
Linki zewnętrzne
- Strona Muzeum (pol.)
