Fernando Solanas

Fernando Solanas

Prawdziwe imię i nazwisko	Fernando Ezequiel Solanas
Data i miejsce urodzenia	16 lutego 1936 Olivos
Data i miejsce śmierci	6 listopada 2020 Paryż
Zawód	reżyser scenarzysta producent filmowy operator filmowy
Współmałżonek	Angela Correa
Lata aktywności	1962–2020
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Fernando Ezequiel Solanas, Pino Solanas (ur. 16 lutego 1936 w Olivos^[1], zm. 6 listopada 2020 w Paryżu^[2]) – argentyński reżyser, scenarzysta, producent i operator filmowy, również polityk lewicowy.

Działalność artystyczna

W 1962 wyreżyserował swój pierwszy krótkometrażowy film, a sześć lat później zadebiutował filmem dokumentalnym Gorący czas, poświęconym tematyce neokolonializmu i przemocy w Ameryce Łacińskiej. Współpracował m.in. z kompozytorem Astorem Piazzollą. Był jednym z liderów Grupo Cine Liberación, która zrewolucjonizowała kino argentyńskie w latach 70. XX wieku oraz wraz z Octavio Getino autorem ważnego dla estetyki „trzeciego kina” manifestu Towards the Third Cinema^[3].

Laureat wielu prestiżowych nagród m.in. Nagrody Specjalnej Jury na 42. MFF w Wenecji za film Tanga dla Gardela (1985), Złotej Palmy dla najlepszego reżysera na 41. MFF w Cannes za film Południe (1988) i Honorowego Złotego Niedźwiedzia za całokształt twórczości, którego otrzymał na 54. MFF w Berlinie (2004)^[4]. Członek jury konkursu głównego na 43. (1986) i 49. MFF w Wenecji (1992)^[5].

Działalność polityczna

W latach 70. zaangażował się również w działalność polityczną, wspierając początkowo Juana Peróna. Z powodu zagrożenia przez prawicowe bojówki (Triple A), które zamordowały jednego z jego aktorów, a jego samego usiłowały porwać, wyemigrował w 1976 do Paryża, skąd po siedmiu latach powrócił do kraju.

Kontynuował kręcenie filmów o wymowie politycznej. Był zagorzałym krytykiem prezydenta Carlosa Menema. 21 maja 1991, trzy dni po wystąpieniu przeciw Menemowi został kilkukrotnie postrzelony. W 1992 został senatorem z Buenos Aires, otrzymując 7% głosów. Rok później został wybrany do argentyńskiej Izby Deputowanych z listy lewicowej partii Frente Grande, której szeregi opuścił po krótkim czasie.

W 2007 kandydował na prezydenta Argentyny z listy ruchu Proyecto Sur, opartego na partii Partido Socialista Auténtico, zdobywając 1,6% głosów^[6]. W 2009 został ponownie wybrany deputowanym z listy Proyecto Sur, zdobywając w Buenos Aires 24,2% głosów.

Filmografia

Reżyser

Solanas wyreżyserował następujące filmy^[7]:

• Seguir andando (1962) krótkometrażowy
• Reflexión ciudadana (1963) krótkometrażowy
• La hora de los hornos: Notas y testimonios sobre el neocolonialismo, la violencia y la liberación – Gorący czas (1968) dokumentalny – czas: 4.20'
• Argentina, Mayo de 1969: los caminos de la liberación (1969)
• Perón: actualización política y doctrinaria para la toma del poder (1971) dokumentalny – 2.20'
• Perón, la revolución justicialista (1971) dokumentalny – 3.00'
• Los hijos de fierro (1978) dramat polityczny – 2.14'
• Le regard des autres (1980) dokumentalny – 1.40'
• El exilio de Gardel (Tangos) – Tango dla Gardela (1985) musical – 1.59'
• Sur – Południe (1988) dramat obyczajowy – 2.07'
• El viaje – Podróż (1992) dramat obyczajowy – 2.22'
• La nube – Chmura (1998) dramat obyczajowy – 1.56'
• Afrodita, el sabor del amor (2001)
• Memoria del saqueo (2004) dokumentalny – 2.00'
• La dignidad de los nadies (2005) dokumentalny – 2.00'
• Argentina latente (2007) dokumentalny – 2.00'
• La próxima estación (2008) dokumentalny – 1.55'
• Tierra sublevada: Oro impuro (2009) dokumentalny – 1.32'
• Tierra sublevada: Oro negro (2011) dokumentalny – 1.47'
• La guerra del fracking (2013) dokumentalny – 1.25'
• El legado estratégico de Juan Perón (2016) dokumentalny – 1.43'
• A Journey to the Fumigated Towns (2018) dokumentalny – 1.37'
• Tres a la deriva (2020, post-produkcja) dokumentalny

Producent

• El camino hacia la muerte del viejo Reales (1971) dokumentalny – 1.30'
• Que sea ley (2019) dokumentalny – 1.22'

Aktor

• El hombre que vio al Mesías (1959) krótkometrażowy
• Sin memoria (1961) krótkometrażowy
• Dar la cara (1962) obyczajowy – 1.50'
• La nube – Chmura (1998) dramat obyczajowy – 1.56'

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Pino Solanas w bazie IMDb (ang.)
• Pino Solanas w bazie Filmweb
• Oficjalna strona Pino Solanasa
• Blog Pino Solanasa. pinoseplanta.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-30)].
• Manifest Towards a Third Cinema. documentaryisneverneutral.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-28)].