Felisberto Hernández

Ten artykuł od 2012-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Felisberto Hernández (ur. 20 października 1902 w Montevideo, zm. 13 stycznia 1964) – urugwajski pisarz, autor opowiadań oraz pianista.

Był najstarszym z czworga dzieci, jego ojciec pochodził z Wysp Kanaryjskich. W wieku dziewięciu lat rozpoczął naukę gry na pianinie, jako nastolatek zaczął grać w kawiarniach i - w erze kina niemego - w kinach. Przez wiele lat występował na estradzie, przede wszystkim w swoim rodzinnym mieście i w Buenos Aires. W wielu z jego literackich utworów pojawiają się muzyczne odniesienia, jak również opisy życia podróżującego muzyka. Specjalizował się w opowiadaniach, często posługując się absurdem i odtwarzając realia swego dzieciństwa oraz młodości.

Publikować zaczął w 1925, jednak dopiero w latach 40. został zauważony. Wtedy też przestał koncertować. Był autorem m.in. zbiorów Nadie encendía las lámparas (1947), La casa inundada (1960) i El cocodrilo (1962). Wśród pisarzy komentujących twórczość Hernándeza znajdowali się Juan Carlos Onetti, Italo Calvino i Julio Cortázar. Jego życie stało się jedną z inspiracji filmu Stroiciel trzęsień ziemi braci Quay. W Polsce ukazał się wybór jego tekstów zatytułowany "Ciemna jadalnia, balkon i inne niezwykłe opowieści"^[1].

Przypisy