Federico Piovaccari

Federico Piovaccari
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 września 1984
Gallarate

Wzrost

181 cm[1]

Pozycja

napastnik

Informacje klubowe
Klub

Rayo Vallecano

Kariera juniorska
Lata Klub
2001–2003 Aurora Pro Patria 1919
2002–2003 → Castellettese (wyp.)
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
2003–2007 Inter Mediolan 0 (0)
2004–2005 → FC Vittoria (wyp.) 25 (10)
2005–2006 → San Marino Calcio (wyp.) 29 (11)
2006–2007 → Triestina Calcio (wyp.) 37 (5)
2007–2009 Treviso Calcio 40 (4)
2009–2010 Ravenna Calcio 34 (14)
2010–2011 AS Cittadella 39 (23)
2011–2015 UC Sampdoria 17 (2)
2012 → Brescia Calcio (wyp.) 17 (4)
2012 → Novara Calcio (wyp.) 10 (0)
2013 → US Grosseto (wyp.) 17 (7)
2013–2014 → Steaua Bukareszt (wyp.) 25 (10)
2014–2015 → SD Eibar (wyp.) 28 (6)
2015–2016 Western Sydney Wanderers 12 (2)
2016–2019 Córdoba CF 63 (16)
2019– Rayo Vallecano 0 (0)
W sumie: 393 (114)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2005  Włochy U-23 8 (5)
  1. Aktualne na: 10 czerwca 2019. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
  2. Aktualne na: 4 września 2013.
Multimedia w Wikimedia Commons

Federico Piovaccari (ur. 1 września 1984 w Gallarate) – włoski piłkarz, grający na pozycji napastnika w hiszpańskim klubie Rayo Vallecano.

Kariera sportowa

Jest wychowankiem Aurory Pro Patria, z której w 2003 roku trafił do Interu Mediolan. Z klubem z San Siro związany był przez następne 4 lata, lecz nie rozegrał ani jednego oficjalnego spotkania w jego barwach, będąc nieustannie wypożyczany do klubów z niższych lig (jak Vittoria, San Marino oraz Triestina). Po rozwiązaniu kontraktu z Nerazzurri związał się z Treviso, następnie bronił barw Ravenny oraz AS Cittadella. Szczególnie w ostatniej z wymienionych drużyn prezentował wyborną skuteczność. Został królem strzelców Serie B w sezonie 2010/11 z 23 trafieniami w 39 występach. Po sukcesie tym został wykupiony przez pierwszoligową wówczas Sampdorię i do dziś pozostaje - teoretycznie - jej zawodnikiem. Na Stadio Luigi Ferraris rozegrał 17 spotkań i zdobył zaledwie 2 gole. Od 2012 jest konsekwentnie wypożyczany - spędził pewien okres w Brescii, Novarze oraz Grosseto.

W lipcu 2013 roku po raz pierwszy przeniósł się poza Italię i na zasadzie wypożyczenia z opcją pierwokupu trafił do ówczesnego mistrza Rumunii, Steauy Bukareszt. W debiutanckim sezonie pomógł swojemu nowemu klubowi w awansie do fazy grupowej Ligi Mistrzów 2013/14. Był bohaterem dwumeczu Steaua - Legia Warszawa, decydującego o kwalifikacji do tych elitarnych rozgrywek. Zdobył ważne bramki zarówno w Bukareszcie, jak i w stolicy Polski[2][3].

Przypisy

  1. Federico Piovaccari. laliga.es. [dostęp 2018-08-23]. (hiszp.).
  2. Legia znów dogoniła rywala. 90 minut, 21 sierpnia 2013. [dostęp 2013-09-04].
  3. Elita nie dla Legii. 90 minut, 27 sierpnia 2013. [dostęp 2013-09-04].

Bibliografia

  • Statystyki w bazie ESPN FC (ang.)
  • Federico Piovaccari w bazie Soccerbase (ang.)
  • Federico Piovaccari, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-26] .
  • p
  • d
  • e
  • Aktualny na dzień 2 sierpnia 2019.
  • p
  • d
  • e
1930–1940
  • 1930 : De Marchi (19)
  • 1931 : Prendato (25)
  • 1932 : Radice (28)
  • 1933 : Romano (30)
  • 1934 : Galli (26)
  • 1935 : Romano (30)
  • 1936 : Viani (35)
  • 1937 : Arcari (30)
  • 1938 : Torri (25)
  • 1939 : Diotalevi (20)
  • 1940 : Viani (35)
1941–1950
  • 1941 : Gei & Sentimenti (24)
  • 1942 : Costanzo (24)
  • 1943 : Costanzo & Gallanti (22)
  • 1946 : Mazza
  • 1947 : Boffi (32)
  • 1948 : Pavesi De Marco (23)
  • 1949 : Frizzi (25)
  • 1950 : Bertoni (30)
1951–1960
  • 1951 : Bertoni (25)
  • 1952 : Frizzi (20)
  • 1953 : Zian (19)
  • 1954 : Manenti (15)
  • 1955 : Fraschini, Motta & Rebizzi (14)
  • 1956 : Milani (23)
  • 1957 : Erba (16)
  • 1958 : Biagioli (19)
  • 1959 : Vernazza (19)
  • 1960 : Virgili (21)
1961–1970
  • 1961 : Fanello (26)
  • 1962 : Cappellaro (21)
  • 1963 : Nocera (24)
  • 1964 : Taccola (19)
  • 1965 : De Paoli & Clerici (20)
  • 1966 : Bui (18)
  • 1967 : Francesconi (20)
  • 1968 : Mujesan (19)
  • 1969 : De Paoli (18)
  • 1970 : Bettega, Braida & Bonfanti (13)
1971–1980
  • 1971 : Magistrelli & Spelta (15)
  • 1972 : Chinaglia (21)
  • 1973 : Enzo (15)
  • 1974 : Calloni (16)
  • 1975 : Bonci (14)
  • 1976 : Mussiello & Pruzzo (18)
  • 1977 : Rossi (21)
  • 1978 : Palanca (18)
  • 1979 : Damiani (17)
  • 1980 : Nicoletti (13)
1981–1990
  • 1981 : Antonelli (15)
  • 1982 : De Rosa (19)
  • 1983 : Giordano (18)
  • 1984 : Pacione (15)
  • 1985 : Bivi (20)
  • 1986 : Garlini (18)
  • 1987 : Rebonato (21)
  • 1988 : Marronaro (21)
  • 1989 : Schillaci (23)
  • 1990 : Silenzi (23)
1991–2000
2001–2010
2011–2020
od 2021