Fanfaroni ze Starego Dworu
Ilustracja do książki Fanfaroni ze Starego Dworu, wykonana przez autora | |
Autor | Mateiu Ion Caragiale |
---|---|
Typ utworu | |
Wydanie oryginalne | |
Miejsce wydania | Rumunia |
Język | |
Data wydania | 1929 |
Pierwsze wydanie polskie | |
Data wydania polskiego | 1968 |
Wydawca | |
Przekład |
Fanfaroni ze Starego Dworu (oryg. rum. Craii de Curtea-Veche) – powieść rumuńskiego pisarza Mateiu Caragiale, opublikowana w 1929.
Pracy nad swą jedyną powieścią autor poświęcił prawie dwadzieścia lat. Na pomysł jej napisania Caragiale wpadł już w 1910, jednak pracę nad powieścią rozpoczął na dobre dopiero sześć lat później[1]. Fragmenty tekstu drukowane były na łamach czasopism od 1926 r., ale jej wersja książkowa ukazała się ostatecznie dopiero w 1929.
Powieść doceniana jest przez krytyków za sugestywne przedstawienie dekadenckiej atmosfery Bukaresztu przełomu XIX i XX wieku, jak również za oryginalny styl i plastyczność opisu[2]. Na fabułę składają się sceny z życia czterech przyjaciół, należących do elity intelektualnej Bukaresztu i będących jednocześnie przedstawicielami bohemy. Czas spędzają oni na grze w karty, pijatykach w towarzystwie kobiet oraz rozmowach o polityce, sztuce, literaturze i historii.
Zobacz w rumuńskich Wikiźródłach tekst oryginalny Fanfaroni ze Starego Dworu |
Przypisy
Bibliografia
- Danuta Bieńkowska: Literatura rumuńska. W: W. Floryan (red.): Dzieje literatur europejskich. T. 1. Warszawa: 1977, s. 1122.
- Halina Mirska-Lasota: Mały słownik pisarzy rumuńskich. Warszawa: 1975, s. 152.