Ewa Milewicz
| Data i miejsce urodzenia | 4 grudnia 1947 | ||
|---|---|---|---|
| Zawód, zajęcie | prawniczka, dziennikarka | ||
| Alma Mater | Uniwersytet Warszawski | ||
| Pracodawca | Wydawnictwo Prawnicze, „Gazeta Wyborcza” | ||
| Dzieci | Joanna Sokolińska | ||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| |||
Ewa Milewicz (ur. 4 grudnia 1947 w Warszawie[1]) – polska prawniczka i dziennikarka, działaczka opozycji w czasach PRL, od 1989 publicystka „Gazety Wyborczej”.
Życiorys
Ewa Milewicz ukończyła w 1970 studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1968 w okresie wydarzeń marcowych brała udział w studenckich wiecach. Do 1980 pracowała w Wydawnictwie Prawniczym[1]. Z pracy tam zrezygnowała ze względu na zaangażowanie się w działalność związkową w Gdańsku[2]. W drugiej połowie lat 70. działała w KOR i KSS „KOR”, współpracowała z wydawnictwem NOWa. Zajmowała się kolportażem pism drugiego obiegu. Od 16 sierpnia 1980 przebywała w Stoczni Gdańskiej, pisywała w strajkowym biuletynie. Pracowała następnie w Agencji Filmowej przy NSZZ „Solidarność”[1].
Po wprowadzeniu stanu wojennego w jej mieszkaniu zorganizowano punkt kontaktowy dla osób ukrywających się. Współpracowała z „Tygodnikiem Mazowsze”, w drugiej połowie lat 80. redagowała opozycyjne pismo „Dokumenty i Informacje”[1][3]. W 1989 została członkinią redakcji i publicystką „Gazety Wyborczej”, od tego czasu pozostaje związana z tym pismem. Jest autorką terminu „falandyzacja prawa”[4].
W 2006 została odznaczona przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[5]. W 2009 zwróciła order w proteście przeciwko odznaczeniu Janusza Kurtyki[6]. Jest pierwszą laureatką Nagrody im. Profesora Zbigniewa Hołdy (2012)[7].
Jej wizerunek, jako jednej z przedstawicielek opozycji demokratycznej, znalazł się na muralu „Kobiety Wolności” na stacji PKM Strzyża w Gdańsku[8].
W dzieciństwie przeszła polio, którego skutkowały problemami z poruszaniem się i koniecznością korzystania z kul lub wózka inwalidzkiego[9]. Jej córka Joanna Sokolińska również podjęła pracę w „Gazecie Wyborczej”[10].
Przypisy
- ↑ a b c d Ewa Milewicz, Encyklopedia Solidarności [zarchiwizowane 2020-09-28] .
- ↑ EwaE. Milewicz EwaE., Ja, happening, stocznia, „Biuletyn Informacyjny”, Nr 6, 1980 [dostęp 2021-06-21] .
- ↑ Milewicz, Ewa [online], wyborcza.pl, 8 grudnia 2006 [dostęp 2011-04-01] .
- ↑ Borusewicz. Kaczyński w układzie ojca Rydzyka, gazeta.pl, 29 września 2007 [zarchiwizowane 2016-10-22] .
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2006 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2006 r. nr 80, poz. 807).
- ↑ Milewicz z „GW” oddaje Kaczyńskiemu order, dziennik.pl, 8 kwietnia 2009 [zarchiwizowane 2011-12-22] .
- ↑ Laureaci Nagrody [online], Stowarzyszenie im. Prof. Zbigniewa Hołdy [dostęp 2020-08-15] .
- ↑ „Kobiety Wolności” – niezwykły mural powstaje na przystanku PKM Strzyża w Gdańsku, gdansk.pl, 5 czerwca 2019 [zarchiwizowane 2021-06-28] .
- ↑ Poczet KOR-owców. Członkowie-założyciele, tygodnik.com.pl, 30 września 2001 [zarchiwizowane 2021-05-20] .
- ↑ CezaryC. Łazarewicz CezaryC., Pokolenie pokorowców [online], polityka.pl, 9 października 2011 [dostęp 2014-01-14] .
Linki zewnętrzne
- AnkaA. Kowalska AnkaA., Ewa Milewicz [online], wyborcza.pl, 18 września 2006 [dostęp 2011-04-01] .
- Ewa Milewicz – relacja biograficzna [online], Ośrodek Karta [dostęp 2019-12-17] .
Kontrola autorytatywna (osoba):
