Energia swobodna reakcji

Energia swobodna reakcji ( Δ f {\displaystyle \Delta f} lub Δ F {\displaystyle \Delta F} [a]) – funkcja termodynamiczna reakcji chemicznej, zmiana energii swobodnej Helmholtza układu, która jest potencjałem termodynamicznym w przypadku T , v = c o n s t {\displaystyle T,v=\mathrm {const} } (potencjał izotermiczno-izochoryczny), spowodowana przebiegiem reakcji chemicznej, odniesiona do liczby postępu reakcji równej jeden[2][3].

Liczba postępu reakcji ( λ ) , {\displaystyle (\lambda ),} została zdefiniowana przez Théophila de Dondera w 1920 roku jako[2]:

λ = n z i ν i . {\displaystyle \lambda ={\frac {n_{zi}}{\nu _{i}}}.}

Wartość λ = 1 , {\displaystyle \lambda =1,} gdy liczby moli ( n z i ) {\displaystyle (n_{zi})} powstałych produktów oraz liczby moli zużytych substratów są równe odpowiednim współczynnikom stechiometrycznym ( ν i ) {\displaystyle (\nu _{i})} w równaniu reakcji.

Energią swobodną reakcji chemicznej jest pochodna cząstkowa energii swobodnej układu, czyli np. funkcji f = f ( v , T , λ ) , {\displaystyle f=f(v,T,\lambda ),} obliczona względem liczby postępu reakcji:

Δ f v , T = ( f λ ) v , T . {\displaystyle \Delta f_{v,T}=\left({\frac {\partial f}{\partial \lambda }}\right)_{v,T}.}

Energię swobodną reakcji wyraża się również poprzez wielkości cząstkowych molowych energii swobodnych poszczególnych reagentów ( F i ) : {\displaystyle (F_{i}){:}}

F i , v , T = ( f n i ) v , T , n j i . {\displaystyle F_{i,v,T}=\left({\frac {\partial f}{\partial n_{i}}}\right)_{v,T,n_{j}\neq i}.}

Energia swobodna układu termodynamicznego, złożonego z k {\displaystyle k} składników wynosi:

f = Σ   n i F i = f ( T , v , n 1 , n 2 , n 3 , , n k ) . {\displaystyle f=\Sigma \ n_{i}F_{i}=f(T,v,n_{1},n_{2},n_{3},\dots ,n_{k}).}

Energię swobodną reakcji chemicznej oblicza się jako różnicę między sumą ilorazów Σ   n i F i {\displaystyle \Sigma \ n_{i}F_{i}} dla jej produktów i dla substratów[2][3].

Δ f = n i , p r o d F i , p r o d n i , s u b s F i , s u b s . {\displaystyle \Delta f=\sum {n_{i,prod}F_{i,prod}}-\sum {n_{i,subs}F_{i,subs}}.}

Zmiana energii swobodnej jest równa maksymalnej pracy, jaką może wykonać układ, w którym zachodzi reakcja.

Zobacz też

  • entalpia reakcji
  • entalpia swobodna reakcji
  • entropia reakcji
  • powinowactwo chemiczne
  • równanie van ’t Hoffa (stała równowagi)

Uwagi

  1. Małą literę stosuje się w ujęciu ogólnym, dużą dla wielkości molowej[1].

Przypisy

  1. Witold Tomassi, Helena Jankowska: Chemia fizyczna. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1980, s. 36. ISBN 83-204-0179-8.
  2. a b c Józef Szarawara: Termodynamika chemiczna. Warszawa: WNT, 1969, s. 235–250.
  3. a b Stanisław Bursa: Chemia fizyczna. Wyd. 2 popr. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 422–432. ISBN 83-01-00152-6.