Ebonit

Wikipedia:Weryfikowalność
Ten artykuł od 2013-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Deska rozdzielcza Citroëna Ami 6 wykonana z ebonitu

Ebonit (guma twarda, nazwa z gr. ebonos – heban) – tworzywo sztuczne otrzymywane w wyniku wulkanizacji naturalnego lub sztucznego kauczuku; gęstość 1,1–1,3 g/cm3. Należy do tworzyw kauczukowych z grupy duromerów.

Historia

Fragment struktury ebonitu z uwidocznieniem dwóch łańcuchów poliizoprenowych oraz mostków siarczkowych o różnej długości

Ebonit został opatentowany w 1851 roku przez Nelsona Goodyeara, na podstawie technologii wulkanizacji gumy opracowanej w 1839 roku przez Charlesa Goodyeara (identyczny proces opracował w 1843 roku Thomas Hancock). Dawniej był bardzo ceniony jako tworzywo galanteryjne, obecnie zastępują go inne tworzywa sztuczne.

Właściwości

Telefon z obudową częściowo wykonaną z ebonitu

Ważniejsze właściwości ebonitu:

  • zawiera 25–30% siarki, dlatego jest twardszy i bardziej odporny na ścieranie, ale za to bardziej kruchy, niż guma, która zawiera do 3% siarki
  • barwa od ciemnobrązowej do czarnej
  • łatwo można go obrabiać mechanicznie
  • dobry izolator ciepła
  • nie przewodzi prądu elektrycznego
  • bardzo odporny na działanie czynników chemicznych

Zastosowanie

Ebonit stosuje się do wyrobu produktów:

Zobacz też

Zobacz multimedia związane z tematem: Ebonit
Zobacz hasło ebonit w Wikisłowniku
Encyklopedia internetowa:
  • SNL: ebonitt
  • Catalana: 0100115
  • DSDE: ebonit