Dysfunkcja narkotyzująca

Dysfunkcja narkotyzująca – negatywny skutek długofalowego oddziaływania środków masowego przekazu na odbiorców.

Termin ten oznacza postępujące uzależnienie odbiorców od mediów oraz związane z nim przeświadczenie, że pozyskiwanie aktualnych informacji powoduje, iż pełniej, bardziej świadomie i aktywnie uczestniczą w życiu społecznym.

Tymczasem dysfunkcja narkotyzująca prowadzi do pasywnej obserwacji rzeczywistości, sprawia, że odbiorcy stają się raczej obserwatorami niż zaangażowanymi uczestnikami życia społecznego. Odbiorcy zamiast działać, przyglądają się. Popadają w zastępcze przeżywanie rzeczywistości. Dysfunkcja narkotyzująca prowadzi do odrętwienia, pasywności społecznej i atomizacji – zawsze odbywa się kosztem ograniczenia kontaktów interpersonalnych i relacji ze światem zewnętrznym.

Termin wprowadzony przez Paula Lazarsfelda i Roberta Mertona w przedstawionej w 1948 typologii funkcji mediów masowych.

Zobacz też

• Homo videns

Bibliografia

• John Fiske, Kluczowe pojęcia w komunikowaniu i badaniach kulturowych, Wydawnictwo ASTRUM, Wrocław 2005, ISBN 83-7249-144-5.
• Walery Pisarek, Słownik terminologii medialnej, UNIVERSITAS, Kraków 2006, ISBN 83-242-0517-9.