Dom Marynarza w Szczecinie
 Główne wejście do budynku (2017) | |
| Państwo |
|
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | Szczecin |
| Adres | ul. Malczewskiego 10/12 |
| Data otwarcia | 1972 |
| Data zamknięcia | 2002 |
| Architekt | Wacław Kłyszewski, Jerzy Mokrzyński i Eugeniusz Wierzbicki |
Położenie na mapie Szczecina  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
 53°26′08,9″N 14°33′40,7″E/53,435806 14,561306 | |
Dom Marynarza w Szczecinie (pełna nazwa: Dom Marynarza Polskiej Żeglugi Morskiej[1]) – placówka o charakterze hotelowo-kulturalnym, która zapewniała opiekę socjalno-kulturalną i noclegi marynarzom wszystkich bander świata przebywających w Szczecinie
Historia
Dom Marynarza powstał w Szczecinie w drugiej połowie lat czterdziestych XX w. Początkowo mieścił się przy ul. Malczewskiego 23, następnie został przeniesiony do budynku przy al. Wojska Polskiego 107[1].
W 1972 przeniesiono go do nowo wybudowanego, okazałego kompleksu budynków przy ul. Malczewskiego 10/12 w południowej części działki pomiędzy ulicami: Malczewskiego, Matejki i Żubrów. Projekt budynku powstał w warszawskim Biurze Projektów Budownictwa Ogólnego, a jego autorami byli architekci: Wacław Kłyszewski, Jerzy Mokrzyński i Eugeniusz Wierzbicki[2] (tzw. Tygrysy). Główną część kompleksu stanowił dwunastokondygnacyjny wieżowiec, w którym znalazło się 139 jedno- i dwuosobowych pokoi na 228 miejsc[2]. W części niższej kompleksu znajdowała się restauracja, drink-bar, sala bilardowa, sala gimnastyczna, solarium i sauna. Na miejscu była także filia banku i wypożyczalnia samochodów. Inwestorem i właścicielem całości była Polska Żegluga Morska. W 1972 budynek nagrodzono tytułem „Mister Szczecina”[1].
W latach 90. XX w. w związku z przemianami gospodarczymi i znaczną redukcją polskiej floty handlowej gwałtownie zmniejszyła się liczba osób korzystających z Domu Marynarza. Spowodowało to podjęcie decyzji o jego likwidacji i przekazaniu gmachu w 2002 Uniwersytetowi Szczecińskiemu, który urządził w nim akademik[2]. Oprócz akademika w budynku znalazło swoją siedzibę Akademickie Centrum Kultury z teatrem „Nie Ma”, zespołami chórowymi, muzycznymi i kabaretem, a także zorganizowano wystawę popularnonaukową „Eureka”[2].
W 2012 Uniwersytet Szczeciński zaprzestał wykorzystywania wyższej części dawnego Domu Marynarza. Było to spowodowane zmniejszeniem liczby studentów oraz zaostrzonymi przepisami przeciwpożarowymi – aby im sprostać, Uniwersytet musiałby przeprowadzić kosztowną modernizację budynku, co okazało się nieopłacalne[2][3]. W latach 2014–2017 w dolnej części funkcjonował Instytut Filologii Germańskiej Uniwersytetu Szczecińskiego.
W 2018 budynek został sprzedany za ponad 16 milionów złotych prywatnemu inwestorowi, który go rozebrał[3].
Przypisy
- ↑ a b c Encyklopedia Szczecina. T. I. (A-O). Red. Tadeusz Białecki. Uniwersytet Szczeciński, Szczecin 1999, s. 197-198. ISBN 83-7241-089-5
- ↑ a b c d e TadeuszT. Białecki TadeuszT., Encyklopedia Szczecina, Szczecińskie Towarzystwo Kultury, 2015, ISBN 978-83-942725-0-0 .
- ↑ a b KarolinaK. Nawrocka KarolinaK., Nie dotrwał nawet do pięćdziesiątki, „Kurier Szczeciński”, 17 lipca 2020, ISSN 0137-9240 .
- p
- d
- e
Obiekty budowlane wyróżnione tytułem „Mister Szczecina”
|
