Czesław Rybiński

Czesław Rybiński
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

1 listopada 1872
Dobrzelin

Data i miejsce śmierci

1 października 1928
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1892–1925

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

Oficerski Trybunał Orzekający

Stanowiska

członek trybunału

Główne wojny i bitwy

bitwa pod Mikulińcami

Późniejsza praca

Ministerstwo Spraw Wojskowych

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Czesław Ludwik Rybiński (ur. 1 listopada 1872 w Dobrzelinie, zm. 1 października 1928 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, inżynier.

Życiorys

Jego ojcem był powstaniec styczniowy. Po ukończeniu szkoły w Skopinie k. Riazania w 1892 wstąpił do armii carskiej. Był uczestnikiem ekspedycji wojskowej, którą Rosja wysłała w celu stłumienia powstania bokserów. Stopniowo awansował, w 1914 otrzymał stopień podpułkownika. Równolegle studiował na Mikołajewskiej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu, po jej ukończeniu został skierowany do Turkiestanu na Dalekim Wschodzie, w celu odbycia służby wojskowej. Brał tam czynny udział w życiu miejscowej Polonii.

Podczas I wojny światowej walczył na froncie kaukaskim, był dowódcą sekcji inżynieryjnej twierdzy Erzurum. W 1918 roku wyjechał do Odessy, gdzie został przywódcą Związku Wojskowych Polaków. Następnie w randze pułkownika dowodził oddziałem mikulinieckim (nazywanym oddziałem pułkownika Rybińskiego), który przedostał się do wschodniej Małopolski i kierował się do Lwowa. Po wyruszeniu 21 listopada 1918 z Jarmoliniec oddział stoczył pod Mikulińcami nierówny bój z Ukraińcami i został tam rozbity. Czesław Rybiński wraz z innymi dostał się do niewoli i był więziony do czerwca 1919, kiedy to więzienie zostało rozbite podczas walk w zachodniej Galicji.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości otrzymał stanowisko szefa Departamentu Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych. 8 sierpnia 1920 został szefem Inżynierii i Saperów przy Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego. Na tym stanowisku 30 lipca 1920 został mianowany z dniem 1 kwietnia 1920 generałem podporucznikiem, w korpusie inżynierii i saperów, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[1]. W sierpniu 1920, w czasie Bitwy Warszawskiej, kierował robotami fortyfikacyjnymi na przedpolach Warszawy. 22 września 1920 został mianowany pomocnikiem szefa Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych[2]. 1 października 1924 został członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego.

Z dniem 30 kwietnia 1925 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie przy ulicy Pięknej 52 m. 4[3].

Był jednym z organizatorów Komitetu Budowy Osiedla dla Wojska na warszawskich Bielanach, a następnie prezesem tego komitetu. Zmarł 1 października 1928 na nowotwór płuc w wieku 56 lat i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 265-I/8/9)[4].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 11 sierpnia 1920, s. 693.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 6 października 1920, s. 963.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 29 marca 1925, s. 175.
  4. ↑ Cmentarz Stare Powązki: RYBIŃSCY I GROCHOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-03-07] .
  5. ↑ „Żołnierz Polski”, 21 maja 1922, s. 15
  6. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 20.
  7. ↑ M.P. z 1932 r. nr 64, poz. 82.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 23 lipca 1921, s. 1204.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1928, s. 266.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
  • Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
  • Cmentarz Powązkowski w Warszawie, JerzyJ. Waldorff, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984, ISBN 83-03-00758-0, OCLC 830234313 .
  • J. Rutkowska, Wspomnienia moich dni, rękopis w zbiorach BN akc. 9242/1, k. 79-84 (wspomina wymarsz z Odessy i bitwę pod Mikulińcami).

Linki zewnętrzne

  • Grzegorz Łukomski, Inne polskie formacje zbrojne w Rosji 1918–1920. adiutor-mars.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)].
  • Miejska i Powiatowa Biblioteka Publiczna im. St. Żeromskiego w Kutnie, Ludzie regionu
  • Patroni żoliborskich ulic, Rybiński Czesław
  • VIAF: 4811151353531952720000
  • PLWABN: 9810583681605606
  • WorldCat: viaf-4811151353531952720000