Cmentarz wojenny nr 189 – Lubinka
Widok ogólny | |||
Państwo | Polska | ||
---|---|---|---|
Miejscowość | Lubinka | ||
Typ cmentarza | wojenny | ||
Stan cmentarza | nieczynny | ||
Powierzchnia cmentarza | 322 m² | ||
Liczba pochówków | 112 | ||
Liczba grobów | 24+26 | ||
Data otwarcia | 1915 | ||
Architekt | Heinrich Scholz | ||
Położenie na mapie gminy Pleśna | |||
Położenie na mapie Polski | |||
Położenie na mapie województwa małopolskiego | |||
Położenie na mapie powiatu tarnowskiego | |||
49°53′28,5″N 20°54′28,0″E/49,891250 20,907778 | |||
|
Cmentarz wojenny nr 189 – Lubinka – austriacki cmentarz z I wojny światowej w Lubince, województwie małopolskim, powiecie tarnowskim, w gminie Pleśna. Jeden z ponad 400 zachodniogalicyjskich cmentarzy wojennych zbudowanych przez Oddział Grobów Wojennych C. i K. Komendantury Wojskowej w Krakowie. W VI okręgu tarnowskim cmentarzy tych jest 63[1].
Opis cmentarza
Znajduje się na grzbiecie odbiegającym od Wału (523 m) w północnym kierunku do Lubinki (421 m). Prowadzi obok niego droga asfaltowa z Lubinki i zielony szlak turystyki pieszej[2]. Zaprojektowany przez Heinricha Scholza na planie prostokąta. Ogrodzenie tworzy solidny kamienny mur nakryty betonowym daszkiem. Wejście przez dwuskrzydłową metalową furtkę. W przeciwległym do furtki murze znajduje się na murowanym z kamienia cokole betonowy jednoramienny krzyż łaciński. Ułożone w pięciu rzędach nagrobki żołnierzy to betonowe, profilowane stele zwieńczone żeliwnymi krzyżami. Są dwa rodzaje tych krzyży: jednoramienne łacińskie i dwuramienne lotaryńskie. Na stelach emaliowane tabliczki imienne[1].
Cmentarz został poddany gruntownemu remontowi i jest w bardzo dobrym stanie[3] (w 2015 r.).
Polegli
W 24 grobach zbiorowych i 26 pojedynczych pochowano tu 94 żołnierzy austro-węgierskich i 18 żołnierzy rosyjskich. Żołnierze austro-węgierscy pochodzili głównie z następujących oddziałów:
- 2, 14. pułku piechoty. Ich rejon uzupełnień znajdował się w okolicach Linzu w Austrii,
- 58. pułku piechoty. Ich rejon uzupełnień znajdował się w okolicach Iwano-Frankowska, obecnie na Ukrainie. 72% tego pułku w 1914 r. stanowili Ukraińcy,
- 88. pułku piechoty, z rejonem uzupełnień w okolicy Brna w Czechach. W 1914 r. stanowili 72% stanowili Czesi[3].