Choroba Foxa-Fordyce’a

Choroba Foxa-Fordyce’a (łac. apocrine miliaria; ang. Fox-Fordyce disease) – rzadka choroba gruczołów potowych apokrynowych. Przyczyną choroby jest zaczopowanie z następowym pękaniem przewodów wyprowadzających tych gruczołów w obrębie naskórka. Jednostkę chorobową opisali jako pierwsi amerykańscy dermatolodzy, John Addison Fordyce i George Henry Fox w 1902 roku^[1].

Epidemiologia

Choroba Foxa-Fordyce’a występuje przede wszystkim u kobiet po okresie pokwitania, z reguły wygasa po menopauzie. Stosunek zachorowań kobiet do mężczyzn wynosi 9:1.

Objawy i przebieg

Choroba objawia się czerwonawymi lub cielistej barwy grudkami, wielkości 1–3 mm, w okolicach występowania gruczołów apokrynowych: w skórze dołów pachowych, na wzgórku łonowym, wargach sromowych i wokół brodawek sutkowych. Grudki skupiają się, ale nie zlewają. Z objawów podmiotowych obecny jest charakterystyczny, dokuczliwy, bardzo intensywny świąd. Zmiany często ulegają zliszajowaceniu wskutek drapania i wtórnego nadkażenia. Choroba charakteryzuje się przewlekłym przebiegiem, z okresami zaostrzeń w czasie miesiączki.

Różnicowanie

Diagnostyka różnicowa choroby Foxa-Fordyce’a obejmuje:

• Neurodermit
• Liszaj płaski.

Leczenie

Leczenie nie zawsze daje rezultaty. Zastosowanie znajdują retinoidy podawane miejscowo lub ogólnie, miejscowo roztwór klindamycyny. Od niedawna proponuje się leczenie miejscowe lekami immunomodulującymi, takrolimusem lub pimekrolimusem.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Artykuł z eMedicine (ang.)
• Choroba Foxa-Fordyce’a w DermNetNZ (ang.)
• Choroba Foxa-Fordyce’a w DermAtlas (ang.)
• Fox-Fordyce disease w bazie Who Named It (ang.)