Butylowany hydroksytoluen

Butylowany hydroksytoluen
Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
2,6-bis(1,1-dimetyloetylo)-4-metylofenol
Inne nazwy i oznaczenia
farm.

łac. butylhydroxytoluenum

inne

2,6-di-tert-butylo-p-krezol, E321

Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C15H24O

Masa molowa

220,35 g/mol

Wygląd

bezwonny[1], biały lub żółtawobiały, krystaliczny proszek[2]

Identyfikacja
Numer CAS

128-37-0

PubChem

31404

SMILES
CC1=CC(=C(C(=C1)C(C)(C)C)O)C(C)(C)C
InChI
InChI=1S/C15H24O/c1-10-8-11(14(2,3)4)13(16)12(9-10)15(5,6)7/h8-9,16H,1-7H3
InChIKey
NLZUEZXRPGMBCV-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Gęstość
1,05 g/cm³ (20 °C)[1]; ciało stałe
Rozpuszczalność w wodzie
0,6 mg/l[3]
w innych rozpuszczalnikach
aceton: bardzo łatwo
etanol: łatwo
Temperatura topnienia

69–73 °C[2][4][3]

Temperatura wrzenia

265 °C[3][4]

logP

5,10[1]

Kwasowość (pKa)

12,23

Niebezpieczeństwa
Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2018-08-26]
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Na podstawie podanej karty charakterystyki
Środowisko
Uwaga
Zwroty H

H410

Zwroty P

P273, P501

NFPA 704
Na podstawie
podanego źródła[5]
1
2
0
 
Temperatura zapłonu

127 °C[1]

Temperatura samozapłonu

345 °C[1]

Numer RTECS

GO7875000

Dawka śmiertelna

LD50 180 mg/kg (mysz, dożylnie)

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Butylowany hydroksytoluen, BHT, E321organiczny związek chemiczny z grupy fenoli. Jest przeciwutleniaczem zapobiegającym psuciu się produktów żywnościowych [6].

W temperaturze pokojowej BHT tworzy kryształki o barwie białej lub jasnożółtej. Może występować również w postaci jasnożółtego proszku. Ma słabo wyczuwalny zapach, zbliżony do zapachu fenolu[7]. Jest nierozpuszczalny w wodzie, natomiast bardzo dobrze rozpuszcza się w toluenie. Jest również rozpuszczalny w metanolu, etanolu, izopropanolu, acetonie, benzenie, eterze naftowym i oleju lnianym. W olejach i tłuszczach występujących w żywności rozpuszcza się lepiej niż butylowany hydroksyanizol (BHA, inny przeciwutleniacz dodawany do żywności)[8][9].

Może wywoływać wysypkę, pokrzywkę, rzadko duszność. W wysokim stężeniu wywołuje nowotwory u zwierząt laboratoryjnych[10], np. u szczurów i myszy, którym podawano BHT w dawce 25 mg/kg masy ciała, zaobserwowano powstawanie nowotworów wątroby[11]. LD50 dla szczurów i myszy po podaniu drogą pokarmową wynosi ok. 1 g/kg masy ciała, a dla świnki morskiej 10,7 g/kg masy ciała[12]. Natomiast z innych badań wynika, że BHT może hamować działanie innych rakotwórczych związków[10]. W wielu krajach jest niedozwolony w produktach dla dzieci[10].

Otrzymywanie

Butylowany hydroksytoluen otrzymuje się w reakcji p-krezolu z izobutylenem katalizowanej kwasem siarkowym[13].

Przypisy

  1. a b c d e 2,6-Di-tert-butyl-p-cresol, [w:] GESTIS-Stoffdatenbank, Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung, ZVG: 014260 [dostęp 2018-08-26]  (niem. • ang.).
  2. a b Farmakopea Polska VIII, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2008, s. 3491, ISBN 978-83-88157-53-0 .
  3. a b c Butylated hydroxytoluene, [w:] ChemIDplus, United States National Library of Medicine [dostęp 2012-06-16]  (ang.).
  4. a b 2,6-Di-tert-butylo-4-metylofenol (nr W218405) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2018-08-26]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  5. dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2018-08-26]
  6. S.S. Janiski S.S., A.A. Fiebig A.A., M.M. Sznitowska M.M., Farmacja stosowana. Podręcznik dla studentów farmacji, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2008, s. 719, ISBN 978-83-200-3778-4 .
  7. NIOSH. NIOSH Pocket Guide to Chemical Hazards. DHHS (NIOSH) Publication No. 94-116. Washington, D.C.: U.S. Government Printing Office, June 1994., s. 124.
  8. World Health Organization/International Programme on Chemical Safety; WHO/Food Additives Report 38A Butylated Hydroxytoluene. s. 1–7 (1964).
  9. Budavari, S. (red.). The Merck Index – Encyclopedia of Chemicals, Drugs and Biologicals. Rahway, NJ: Merck and Co., Inc., 1989., s. 238.
  10. a b c Gazeta Wyborcza – Encyklopedia zdrowia[Potrzebne dokładniejsze dane bibliograficzne].
  11. Amdur, M.O., J. Doull, C.D. Klaasen (eds). Casarett and Doull’s Toxicology. 4th ed. New York, NY: Pergamon Press, 1991., p. 188.
  12. Sax, N.I. Dangerous Properties of Industrial Materials. 6th ed. New York, NY: Van Nostrand Reinhold, 1984., p. 426.
  13. HelmutH. Fiege HelmutH. i inni, Phenol Derivatives, [w:] Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, 2003, s. 10, DOI: 10.1002/14356007.a19_313, ISBN 978-3-527-30673-2  (ang.).
Encyklopedia internetowa (rodzaj indywiduum chemicznego):
  • Britannica: science/butylated-hydroxytoluene
  • SNL: BHT
  • Catalana: 0009854
  • DSDE: BHT