Benjamin Christensen

Data i miejsce urodzenia

28 września 1879
Viborg

Data i miejsce śmierci

2 kwietnia 1959
Kopenhaga

Zawód

reżyser
scenarzysta

Multimedia w Wikimedia Commons

Benjamin Christensen (znany również jako Benjmain Christie i Richard Beeur) ur. 28 września 1879 w Viborg, zm. 2 kwietnia 1959 w Kopenhadze) – duński reżyser, aktor, scenarzysta i śpiewak.

Życiorys

W 1901 roku wstąpił do szkoły aktorskiej przy Teatrze Królewskim, pobierając wcześniej, podczas studiów medycznych lekcje śpiewu. Zadebiutował na scenie w roku 1902 w operze Don Giovanni Mozarta. Pierwszy raz wystąpił na dużym ekranie w obrazie Skæbnebæltet z roku 1911. Rozpoczął współpracę z Augustem Blomem, dla którego tworzył swoje pierwsze scenariusze. Jako reżyser zadebiutował w roku 1914 thrillerem Tajemnicze X (Det Hemmelighedsfulde X) zrealizowanym w Danii. Dzięki zastosowanym nowatorskim efektom świetlnym i nowoczesnej narracji, film przyniósł reżyserowi światową sławę. W rok później nakręcił Noc zemsty (Hævnens nat) po czym wyjechał do Szwecji. Największym dziełem Christensena, do dziś uważanym za przełomowe, jest jego paradokument z roku 1922 Czarownica ("Häxan") zrealizowany dla wytwórni Svensk Filmindustri. Był to traktat twórcy, badającego przesądy związane z magią i okultyzmem na przestrzeni wieków, który uznanie wśród wymagających widzów zdobył swym rozmachem i zastosowanymi nowatorskimi efektami fotograficznymi. Nie zyskał jednak popularności wśród masowej publiczności, po jego realizacji reżyser opuścił Szwecję i wyjechał do Niemiec. Podpisał tam kontrakt z UFA, dominującym niemieckim koncernem filmowym i wyreżyserował 3 filmy w tym Jego żona, nieznajoma (Seine Frau, die Unbekannte). Ważnym epizodem w dorobku Duńczyka był występ w 1924 w filmie Mikaël reżyserowanym przez Carla Theodora Dreyera. W rok później wyjechał do Hollywood. W Stanach Zjednoczonych tworzył obrazy zaliczane do nurtu późnego ekspresjonizmu, przez miejscową widownie przyjmowane bez entuzjazmu. Wrócił do Danii, gdzie w latach 30. pracował w teatrze. W latach 1939-1941 realizował filmy utrzymane w realistycznym stylu, osiągając obrazem Dzień rozwodu (Skilsmissens børn) sukces kasowy. Swym ostatnim filmem Dama w jasnych rękawiczkach (Damen med de lyse Handsker) z 1942 udowadnił nierówny poziom swej twórczości, na którą składały się zarówno obrazy nowatorskie, przyjmowane entuzjastycznie przez krytykę, jak i podrzędne melodramaty.