András Róna-Tas
 | Ten artykuł od 2013-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
 A. Róna-Tas w 2008 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 30 grudnia 1931 | ||
|---|---|---|---|
| Zawód, zajęcie | historyk, językoznawca | ||
| Narodowość | węgierska | ||
| Tytuł naukowy | profesor | ||
| Alma Mater | Uniwersytet w Segedynie | ||
| |||
András Róna-Tas (ur. 30 grudnia 1931 w Budapeszcie) – węgierski uczony, historyk i językoznawca.
Życiorys
Uczeń znakomitych węgierskich historyków Gyuli Ortutaya(inne języki), Istvána Tálasiego, Gyuli Németha i Lajosa Ligetiego. Ukończył studia nad kulturą i językami Azji Środkowej – tybetańskim, mongolskim i tureckimi. W latach 1957–1958 w Mongolii prowadził terenowe badania antropologiczne nad kulturą, językiem i folklorem tamtejszych koczowników. W połowie lat 60. XX wieku prowadził badania terenowe nad Czuwaszami nad środkową Wołgą. W 1971 w Węgierskiej Akademii Nauk obronił pracę „Teoria pokrewieństwa językowego i związków językowych między językami czuwaskim i mongolskim”. W latach 1968–2002 wykładowca w katedrze badań nad ludami ałtajskimi i prehistorią Węgrów na Uniwersytecie Józsefa Attili w Segedynie; rektor tego uniwersytetu w latach 1990 i 1992. Visiting professor na uniwersytecie w Bonn (1971–1972 i 1985–1986) i w Wiedniu (1982–1983). Od 2002 na emeryturze.
Zajmował się głównie prehistorią Węgrów oraz historią, kulturą i językami dawnych i współczesnych ludów Azji Środkowej: Tybetańczyków, Kipczaków, Chazarów, Turkutów i Alanów. Autor ponad 450 artykułów, monografii i przeglądów oraz kilkudziesięciu większych prac. Jego najważniejsze dzieło to A honfoglaló magyar nép („Węgrzy w czasach zajęcia ojczyzny”) z 1996. Laureat nagrody Humboldta w 1996.
W Polsce wydano jego pracę Nomádok nyomában. Etnográfus szemmel Mongóliában z 1961 pt. „Mongolia” (przeł. Eugeniusz Mroczko, „Wiedza Powszechna”, Warszawa 1965).
