Adam Zemanek
 major artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 września 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | przed 1916–1940 |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja |
|
| Jednostki | 5 Lwowski pułk artylerii lekkiej |
| Stanowiska | dowódca dyonu 1 pułku artylerii lekkiej Legionów |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     | |
Adam Zemanek (ur. 14 września 1898 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 14 września 1898 roku we Lwowie, w rodzinie Ignacego i Stefanii. Był młodszym bratem Stanisława Zemanka.
W czasie I wojny światowej służył w Legionach. Wstąpił do Wojska Polskiego. W czasie wojny polsko-ukraińskiej oraz wojny polsko-bolszewickiej służył w 5 Lwowskim pułku artylerii polowej oraz 12 pułku artylerii ciężkiej.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i w 1922 roku został zweryfikowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1920 roku. Służył w 6 pułku artylerii ciężkiej, gdzie był dowódcą plutonu[1]. W 6 pac służył do początku lat trzydziestych XX wieku. W 1930 roku został awansowany na kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i został oddelegowany do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 30. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2]. W 1938 roku został mianowany dowódcą dyonu w 1 pułku artylerii lekkiej Legionów. W czasie mobilizacji w 1939 roku został wyznaczony na stanowisko oficera sztabu dowódcy artylerii dywizyjnej 1 Dywizji Piechoty Legionów. W czasie walk 22 września 1939 roku w okolicach Tarnawatki został ranny.
Adam Zemanek w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[3]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[4]
- Medal Niepodległości (9 listopada 1932)[5]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[6]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 789, 828.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 424.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
