Achille Starace
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 18 sierpnia 1889 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 29 kwietnia 1945 | ||
| Sekretarz Narodowej Partii Faszystowskiej | |||
| Okres | od 12 grudnia 1931 | ||
| Przynależność polityczna | Narodowa Partia Faszystowska | ||
| Poprzednik | Giovanni Giuriati | ||
| Następca | Ettore Muti | ||
 | |||
| Odznaczenia | |||
  | |||
| |||
Achille Starace (ur. 18 sierpnia 1889 w Sannicola, zm. 29 kwietnia 1945 w Mediolanie) – włoski polityk faszystowski i oficer armii włoskiej.
Życiorys
Urodził się w Sannicola, w południowej Apulii. Był jednym z siedmiorga dzieci kupca winnego Luigjego Starace i Franceski[1]. Uczęszczał do technikum w Lecce, gdzie kształcił się w zakresie księgowości. W 1909 został powołany do armii i służył w formacji bersalierów[1]. W 1912 uzyskał awans na podporucznika (sottotenente). Brał udział w I wojny światowej jako oficer 12 pułku bersalierów, był czterokrotnie odznaczany brązowym orderem za zasługi wojskowe na polu walki. W 1917 w czasie pobytu w Udine miał związać się z lożą masońską La Vedetta[2].
Działalność polityczna
Po zakończeniu wojny przeszedł do cywila i przeniósł się do Trydentu, gdzie nawiązał pierwsze kontakty z ruchem faszystowskim[1]. W 1921 zwrócił na siebie uwagę Benita Mussoliniego, który zlecił mu organizację struktur faszystowskich w rejonie Trydentu. W październiku 1921 objął stanowisko zastępcy sekretarza Narodowej Partii Faszystowskiej. W 1922 wziął czynny udział w Marszu na Rzym, dowodząc oddziałem tzw. Czarnych koszul[1]. W kwietniu 1924 uzyskał mandat deputowanego do parlamentu[1].
Szczyt swojej kariery politycznej osiągnął w 1931, kiedy objął stanowisko sekretarza Narodowej Partii Faszystowskiej[1]. Był odpowiedzialny za organizację parad i marszów, a także kształtowanie kultu Duce we Włoszech. Przypisywano mu wprowadzenie salutu rzymskiego jako obowiązującego pozdrowienia w państwie faszystowskim[3]. Z czasem jego działalność była poddawana krytyce w partii za próbę dostosowania Balili (faszystowskiej organizacji młodzieżowej) do wzorca niemieckiej Hitlerjugend a także nieporadność w popularyzacji ideologii faszystowskiej w społeczeństwie włoskim. W 1933 był organizatorem czystki w strukturach bolońskich partii faszystowskiej, jako konsekwencji krytycznych wypowiedzi Leandro Arpinatiego, skierowanych przeciwko Mussoliniemu[1].
Wojna w Abisynii
W 1935 Starace został urlopowany ze stanowiska sekretarza partii faszystowskiej, aby wziąć udział w wojnie w Abisynii. Początkowo walczył na froncie północnym. W marcu 1936, w stopniu pułkownika objął dowództwo grupy mieszanej, złożonej z bersalierów i z Czarnych koszul[1]. W czasie kilkudniowej operacji oddział pokonał 120 km, zajmując Gonder (stolicę prowincji Begemder) i docierając do granicy Etopii z brytyjskim Sudanem. Po zakończeniu wojny powrócił na stanowisko sekretarza partii faszystowskiej, a swoje wspomnienia wydał w propagandowym dziele opublikowanym w 1936 (La marcia su Gondar)[1]. Za zasługi w czasie wojny został odznaczony Orderem Sabaudzkim Wojskowym.
Działalność w ruchu olimpijskim
Starace był entuzjastą sportu i propagował aktywność sportową wśród członków partii faszystowskiej[3]. 5 maja 1933 objął stanowisko przewodniczącego Włoskiego Narodowego Komitetu Olimpijskiego, które sprawował przez kolejne sześć lat. Sukcesy włoskich piłkarzy i bokserów stały się istotnym elementem propagowania faszyzmu przez Starace.
Kryzys kariery politycznej i śmierć
Po inwazji Włoch na Albanię, w kwietniu 1939 Starace przyjechał do Tirany, gdzie zajął się organizowaniem ruchu faszystowskiego i młodzieżówki faszystowskiej[4]. W październiku 1939 Starace utracił swoją pozycję w partii, zachował jedynie stanowisko szefa sztabu Czarnych koszul. W 1941 po kilkumiesięcznym pobycie na froncie albańskim został ranny w czasie walk z Grekami i utracił zajmowane stanowisko, oskarżany o niekompetencję. W 1943 został aresztowany po raz pierwszy przez rząd Pietro Badoglio i osadzony w więzieniu Regina Coeli, ale wkrótce został zwolniony[1]. Kolejny raz został aresztowany przez policję faszystowską. Oskarżony o nieudolność w czasie, kiedy pełnił funkcję sekretarza partii trafił do obozu koncentracyjnego w Weronie. Uwolniony w 1945 przeniósł się do Mediolanu, gdzie mieszkał pod przybranym nazwiskiem. W czasie porannego biegu został schwytany i rozpoznany przez grupę partyzantów antyfaszystowskich[1]. Przewieziony na Piazzale Loreto, gdzie wcześniej powieszono Benita Mussoliniego, Starace oddał honory Duce, a następnie został rozstrzelany i powieszony obok niego. Pochowany na cmentarzu Maggiore di Musocco w Mediolanie[5].
Życie prywatne
Był żonaty (w 1909 poślubił Ines Massari), miał dwoje dzieci[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l Starace, Achille [online], treccani.it [dostęp 2021-03-27] (wł.).
- ↑ Vittorio Gnocchini: L'Italia dei liberi muratori: brevi biografie di massoni famosi. Mediolan & Rzym: Mimesis, 2016, s. 66. ISBN 978-88-8483-362-4.
- ↑ a b Il Personaggio Achille Starace [online], storia.calcioitaliastory.it [dostęp 2021-03-27] (wł.).
- ↑ Robert Elsie: A Biographical Dictionary of Albanian History. New York: I.B. Tauris, 2012, s. 425-426. ISBN 978-1-78076-431-3.
- ↑ Achille Starace [online], findagrave.com [dostęp 2021-03-27] (ang.).
Bibliografia
- Achille Starace: La marcia su Gondar. Mediolan & Rzym: A. Mondadori, 2005, s. 261.
- p
- d
- e
Rząd Benito Mussoliniego (1922–1943)
| W dniu powstania |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
- (a) Jako premier w latach 1922-1929, 1922-1924, 1925-1929, 1926-1943, 1932-1936, 1933-1943 i 1943
pełnił jednocześnie urzędy ministra spraw zagranicznych, ministra wojny oraz ministra spraw wewnętrznych
